ماشین تندر پلاس

تندر پلاس از نظر ارزش‌گذاری و همچنین قیمت قطعات یدکی شباهت چندانی به یک خودرو اقتصادی ندارد و ممکن است در نگاه اول این طور به نظر برسد که این محصول از اقتصادی بودن فقط ظاهر نازیبا و کسری امکانات را به ارث برده؛ اما واقعیت این است که کیفیت مناسب فنی و استهلاک پایین قطعات، هزینه نگهداری از تندر را به شکل چشم‌گیری کاهش داده که اگر اینطور نبود همچنین خودرویی با این ظاهر ساده و زمخت هرگز موفق نمیشد در برابر رقبای خوش رنگ و لعاب چینی دوم آورد. مثلاً پیشرانه K4M این ماشین مقاومت بالایی از خود نشان داده و حتی با اکتان پایین بنزین‌های وطنی و شرایط خاص آب و هوایی کشورمان سازگار بوده است. همچین زیربندی قرص و محکم نماینده داچیا در کنار دوام مطلوب ادوات داخل کابین باعث شده که مالکین تندر نگرانی خاصی از بابت خرابی‌های ماشین محبوبشان نداشته باشند. البته مدل‌های قدیمی تندر دنده‌ای با مشکل روغن ریزی از ناحیه گردگیر پلوس‌ها روبرو بودند که آن مشکل هم با جایگزین شدن گیربکس JHQ (بجای JH3) مرتفع گردید. در واقع شما با خرید از خانواده تندر (از ال 90 ساده گرفته تا مدل پلاس و حتی ساندرو) یک بار هزینه میکنید و برای مدت زیادی خیالتان از بابت همه چیز آسوده است. حتی قیمت قطعات یدکی نسبتاً گران اتومبیل هم با توجه به طول عمر بالای آنها تا حد زیادی جبران می‌گردد. ضمناً تندر 90 از نظر جادار بودن کابین و صندوق و همچنین نرمی سیستم تعلیق هم شرایط مطلوبی دارد و از نظر شتاب، مصرف سوخت، ایمنی و ترمزها نیز می‌تواند تا حدودی شما را راضی نگاه دارد. البته در این بین مشکلاتی هم وجود دارند که حتی متعصب‌ترین طرفداران تندر نیز قادر به انکار آنها نخواهند بود. اولین و مهم‌ترین مورد بحث کمبود امکانات جانبی است. به عنوان مثال ترمزهای عقب کاسه‌ای، سیستم تهویه دستی، سقف فلزی (فاقد سانروف) و حتی سفارشی بودن رینگ‌های آلومینیومی برای خودرویی در این رده قیمتی واقعاً ناامیدکننده است. در ضمن مرکز ثقل نسبتاً بالا در کنار سیستم تعلیق ساده عقب و نبود سامانه هوشمند کنترل پایداری الکترونیکی باعث شده که تندر از نظر هندلینگ هم شرایط چندان خوبی (البته در سرعت‌های بالا) نداشته باشد. همچنین از نظر جذابیت و زیبایی هم باید گفت با وجود اینکه نسخه پلاس از نظر طراحی ظاهری و کابین نسبت به مدل‌های قبلی پیشرفت داشته اما در برابر رقبایی نظیر برلیانس H330، بسترن B30، یا حتی خودروهای ارزان‌تر مثل شاهین و آریو حرف چندانی برای گفتن نخواهد داشت.

تندر پلاس جدا از تغییرات ظاهری در بخش کابین هم دست‌خوش اصلاحات نسبی شده و با رودری‌ها و پوسته داشبورد مشابه ساندرو، در مقایسه با مدل ساده خود اندکی پیشرفت را تجربه نموده است. با این حال هنوز هم خطوط کلی دیزاین داخلی و خشکی پلاستیک‌های بکار رفته در داخل کابین حس خوبی (یعنی در شان خودرویی با این قیمت) به سرنشینان منتقل نمیکنند. در واقع تندر برخلاف ماشین‌های چینی نتوانسته اقتصادی بودن خود را پشت یک ظاهر اغواگرایانه پنهان نماید. با این حال مزیت‌های تندر همچنان سر جای خود باقی هستند. مثلاً حالت جعبه‌ای‌ اتاق، به بهبود فضای داخلی منتهی شده به شکلی که فضای سر این محصول با خودروهای بزرگ‌تر قابل مقایسه است.

طراحی رنو تندر پلاس

این نکته در کنار صندوق عقب بزرگ 510 لیتری، تندرپلاس را به خودرویی مناسب برای استفاده‌های خانوادگی تبدیل نموده است. از همه مهم‌تر اینکه تمامی ادوات خودرو از نظر استحکام و ماندگاری شرایط بسیار خوبی دارند و به این راحتی‌ها دچار خرابی یا افت کیفیت نخواهند شد. در واقع همین ویژگی‌هاست که به محبوبیت لوگان افزوده، وگرنه جذابیت بصری خاصی حتی در نسخه اصلاح شده پلاس هم دیده نمی‌شود. با تمامی این صحبت‌ها باز هم جا داشت که طراحان حداقل در نسخه فیس‌لیفت از اهرم تعویض دنده ظریف‌تر و صندلی عقب با ارگونومی بهتر استفاده مینمودند و کلیدهای شیشه‌بالابر را از کنسول میانی به روی درب‌ها منتقل می‎کردند.

با اولین نگاه به تندر پلاس یا همان تندر 90 فیس‌لیفت متوجه تغییرات جزئی و کلی بدنه خواهید شد. چراغهای جلو تفاوت اندکی با مدل ساده دارند و جلوپنجره مشابه ساندرو در کنار سپر و مه‌شکن‌های جدید، دماغه اتومبیل را دست خوش اصلاحات نسبتاً خوبی نموده‌اند. در قسمت کناری هم آینه‌های بزرگ‌تر در کنار زه و دستگیره همرنگ بدنه مقداری از حس اقتصادی بودن مدل قبلی را کاهش داده‌اند تا ظاهر تندر اندکی مدرن‌تر جلوه کند. اما عمده تغییرات به قسمت انتهایی خودرو مربوط میشود، یعنی جایی که جدا از سپر و چراغها، خود صندوق هم فرم اسپرت و زیباتری بدست آوده و با برجستگی قسمت فوقانی (که حالتی شبیه به یک اسپویلر دارد) و نوار کرومی پایین صندوق، جذاب‌تر از قبل شده است.

رنو تندر پلاس

البته با وجود تمامی این تغییرات هنوز هم تندر پلاس یارای رقبابت با خودروهای زیباروی چینی این رده را نخواهد داشت اما در قیاس با مدل قبل از فیس‌لیفت، پیشرفت ظاهری محسوس است. بخصوص که طراحی این مدل در مقایسه با پارس‌تندر نیز تا حدودی اصولی‌تر صورت گرفته و از هماهنگی بالاتری برخوردار می‌باشد.

ایران‌خودرو مدعی شده که برنامه‌ریزی ECU تندر پلاس را اندکی اصلاح نموده اما با این حال در صفحه مشخصات فنی این محصول هیچ تفاوتی با مدل قبلی دیده نمی‌شود. اینجا هم با همان پیشرانه معروف 1.6 لیتری 16 سوپاپ K4M رنو سر و کار داریم که دقیقاً مشابه تندر ساده 105 اسب بخار قدرت و 140 نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کند و قادر است در شرایط استاندارد به شتاب صفر تا صد 10.2 ثانیه (نسخه اتومات 11.7 ثانیه) دست یابد. البته در عمل با بنزین‌های وطنی و ارتفاع تهران این اعداد به ترتیب به حوالی 12 و 15 ثانیه خواهند رسید. بنابراین می‌توان از تندر پلاس به عنوان خودرویی با توانایی‌های حرکتی کافی یاد نمود هرچند این ماشین برای رانندگی اسپرت ساخته نشده و بویژه در نسخه اتوماتیک بدلیل تعداد کم دنده‌ها، شتاب کاملاً معمولی ارائه می‌کند. البته رفتار جعبه‌دنده اتوماتیک خانواده تندر علیرغم اشتراکات ساختاری با پژو 206، نرم‌تر و هوشمندانه‌تر است اما در هر صورت فاصله زیاد میان ضرائب در این نوع جعبه دنده قدیمی باعث شده که در سربالایی‌ها و پس از هر بار سبک شدن دنده با افت دور موتور شدید و کاهش شتاب مواجه شویم.

موتور رنو تندر پلاس

از دیگر ویژگی‌های فنی تندر می‌توان به مواردی نظیر ترمزهای دیسکی جلو و کاسه‌ای عقب و سیستم تعلیق مک‌فرسون برای جلو و یکپارچه عقب اشاره نمود که این موارد هرچند برای رانندگی عادی مشکلی ندارند اما هنگام رانندگی اسپرت ضعیف عمل می‌کنند.

خانواده لوگان از نظر سطح آپشن یکی از ضعیف‌ترین گزینه‌ها در رده قیمتی خودشان محسوب میشوند و تندرپلاس نیز از این قاعده مستثنی نخواهد بود. در واقع امکاناتی نظیر: ایربگ راننده و سرنشین کناری (جمعاً دو عدد)، ترمزهای مجهز به سیستم ضد قفل و توزیع کننده نیروی ترمز، فرمان هیدرولیک، سیستم تهویه مطبوع با تنظیمات دستی، تنظيم ارتفاع چراغ‌هاي جلو از داخل، شیشه‌ها و آینه‌های جانبی برقی و مواردی از این دست، حتی برای رقابت با پژو 206 تیپ 5 و 6 قدیمی هم کافی نخواهد بود، چه برسد به اینکه بخواهیم تندر را با خودروهای امروزی چینی که به آپشن‌های پرشمار تجهیز شده‌اند مقایسه کنیم.
اما در خصوص ایمنی جدا از شواهد عینی که نشان از استحکام قابل قبول شاسی و بدنه تندر دارد، میتوانیم به 3 ستاره ایمنی موسسه Euro-NCAP اشاره نمائیم. هرچند این ستاره‌ها مربوط به سال 2009 میلادی هستند و در برابر تست‌های سخت‌گیرانه امروزی اعتبار کمتری دارند.

درست است که با آغاز تحریم‌های مجدد، روند عرضه محصولات رنو در کشورمان متوقف گردید اما حضور طولانی مدت خانواده لوگان در کشورمان باعث شده که وضعیت شبکه خدماتی و دسترسی به قطعات یدکی این محصولات در کشورمان همچنان مطلوب باشد و در نتیجه مشکلاتی که با خروج زودهنگام برخی از ماشین‌های چینی در بازار روئیت شد در خصوص تندر 90 (حداقل به این زودی‌ها) دیده نمی‌شود. مهم‌تر آنکه خانواده تندر از نظر استهلاک هم جز کم‌آزار و اذیت‌ترین گزینه‌های موجود به حساب می‌آیند و خیلی دیر به قطعات یدکی نیاز پیدا خواهند کرد. با این وجود رقبایی نظیر برلیانس H330، بسترن B30، دناپلاس توربو با جذابیت‌های ظاهری بالاتر و تجهیزات جانبی بیشتر می‌توانند نظر بسیاری را به خود جلب نمایند و به عنوان خودورهایی کامل‌تر و لوکس‌تر (هرچند با عمر مفید کوتاه‌تر) به مشتریان خدمات رسانی نمایند. بخصوص که دناپلاس با مشکل بازار دست دوم ماشین‌های چینی هم روبرو نیست و همزمان از شتاب بسیار بهتر از تندر بهره می‌برد. هرچند از نظر استهلاک همچنان لوگان دست برتر را مثل همیشه در اختیار خواهد داشت. در این بین پژو 207 صندوقدار هم می‌تواند به لطف هندلینگ برتر، امکانات بیشتر و ظاهر اندکی به روزتر رقیب شایسته‌ای باشد هرچند تندر با فضای جادارتر کابین، رفتار نرم‌تر گیربکس اتوماتیک و دوام بالاتر قطعات، گزینه اقتصادی‌تر و کم آزارتری به نظر میرسد.