شاید
رنو ساندرو خودرو بدی نباشد، حتی شاید بتوان گفت که نسخه استپ وی به سبب برخی تغییرات ظاهری نسبت به مدل معمولی جذابیت بیشتری هم دارد، اما شما تا چه رقمی حاضرید برای یک خودرو اقتصادی و درجه دو اروپایی هزینه کنید؟ هاچ بکی تک دیفرانسیل با حداقل امکانات رفاهی که یک نسل از مدل عرضه شده در سایر کشورها نیز عقب تر است و هیچ ویژگی عملکردی خاصی را هم ارائه نمی کند؟
واقعیت این است که رنو ساندرو عرضه شده در بازار ایران، خودرویی 7000 یورویی محسوب می شود. یعنی بدون در نظر گرفتن حدود 40 درصد داخلی سازی، می توان گفت که ساندرو نهایتا (حتی با احتساب یورو 12000 تومانی) باید در حدود 84 میلیون تومان قیمت داشته باشد، اما حالا شرایط به نحوی تغییر کرده که شاهد اعلام قیمت هایی بیش از 130 میلیون تومان برای این هاچ بک کراس نچسب و زشت رومانیایی هستیم.
مسلم است که چنین قیمتی با واقعیت های اقتصادی ایران (حتی در این وضعیت) تناسبی ندارد و باید چنین رشدی را ناشی از طمعکاری فروشندگان و هنر ناب واسطه گران و دلالان توصیف کرد. البته در این میان نمی توان از رکن اساسی اقتصاد، یعنی میزان عرضه و تقاضا نیز گذشت. در واقع عدم تحویل خودروهای ثبت نامی توسط
پارس خودرو و عدم ثبت نام سری جدید رنو ساندرو که از تحریم های بین المللی ناشی شده است، زمینه ساز سود جویی این واسطه گران همیشه در صحنه را ایجاد کرده، اما از سوی دیگر مشتریان آگاه نیز باید در صورت نیاز به خرید خودرو، فریب چنین قیمت گذاری های کاذبی را نخورند و به سراغ خودروهایی بروند که با اختلاف قیمت کمتر، به گزینه های معقول تری نسبت به رنو ساندرو تبدیل شده اند.