به طرف هواپیمای سسنای ۱۷۲ محبوبترین و پرفروشترین هواپیمای یک موتوره در شصت سال اخیر می روید.
شیشه تست بنزین را از داخل هواپیما درآورده و به زیر بال و بعد بدنه رفته و یک به یک از ۱۳ نقطه زیر بال از شیرهای فشاری مخصوص مقداری بنزین می گیرید.
محلول را در شیشه می چرخانید و به آن نگاه می کنید. به دنبال هر گونه ناخالصی و مشخصا آب هستید. همه چیز خوبست.
حالا باید با زحمت یا توسط نردبان و یا جای پای مخصوص از بغل هواپیما بالا رفته و بنزین تست شده را دوباره از بالای بال به باک بنزین بریزید.
نه تنها این به حفاظت از محیط زیست کمک می کند بلکه همان نیم لیتر بنزین اضافه ممکن است چند دقیقه پرواز اضافه به شما بدهد.
حالا روغن موتور را چک می کنید که مطمئن شوید موتور به اندازه کافی روغن دارد. حالا دست و بالتان هم روغنی شده وهم بنزینی.
سوار می شوید و حالا بجز کارهای معمول ، دسته گاز را به اندازه چند سانت به جلو می برید. میکسچر یا مخلوط نسبت بنزین به هوا را تا آخر باز می کنید حالا استارت می زنید. گاه موتور به این آسانی روشن نمی شود و پت پت کرده و باید با بازی با دسته گاز بالاخره آنرا روشن کنید.
حالا که موتور روشن می شود بلافاصله باید فشار روغن را چک کنید.
حالا بقیه کارهایی که به موتور مربوط است این است که هواپیما را به نزدیک باند می برید که موتور را تست کنید. ترمز دستی را کشیده، ترمزها را با دو پا محکم فشار می دهید.
پای چپ ترمز چپ را کنترل می کند و پای راست ترمز راست. در هواپیما ترمز چرخ جلو ندارید.
حالا دور موتور را به ۱۷۵۰ می رسانید. سپس با سویچ استارت مگنتوی چپ را خاموش می کنید ( هر سیلندر دو سری شمع دارد شما با اینکار یک سری را خاموش می کنید تا عکس العمل موتور را ببینید) انتظار دارید که دور موتور بیش از هفتاد و پنج تا صد دور افت نکند. حالا دوباره سوییچ را به حالت both در می آورید که دور به ۱۷۵۰ برسد حالا مگنتوی راست را خاموش می کنید. در این تست شما صدای زیاد، باد زیاد، و نیروی زیاد تولید می کنیدو باید حواستان به ترمز باشد.
حالا به پرواز در میایید و چون هر چه بالاتر می روید هوا رقیق تر می شود شما هم به توسط میکسچر میزان بنزین را کم میکنید که موتور خفه کار نکند این عمل در
ماشین توسط کامپیوتر و انژکتور انجام می شود.
در بعضی از ماشینهای دهه سی میلادی میزان بنزین و خروجی ژیگلور از داخل ماشین کنترل می شده. در ماشین های کاربراتوری در کوهستان می توانید پیچ بنزین کابراتور را کمی ببندید که موتور بهتر عمل کند. در پرواز باید فشار روغن و حرارت روغن را هر چند گاه چک‌کنید. موقع فرود هم دوباره باید میکسچر را تا آخر باز کنید.
حالا هواپیمای الکتریکی:
سوار هواپیما شده و به سر باند رفته و پرواز کنید. قبل از پرواز فقط یکبار موتور را باز کنید که ببینید به حداکثر دور می رسد با نه.
صدای موتور الکتریکی خیلی کمتر خواهد بود. لرزش وجود نخواهد داشت. تعویض روغن و سرویس های هر صد ساعته را نیازی نیست. تعمیر موتور هر دوهزار ساعت چهل هزار دلاری تبدیل به هر ده هزار ساعت حداکثر پنج هزار دلار می شود. فقط فکر کنید صرفه جویی چقدر می شود؟
خود پول بنزین نسبت به برق کلی صرفه جویی می کند و هواپیما را که سالهاست از دست عوام خارج شده دوباره به عوام باز می گرداند.
به تسلاهای آسمان خوش آمدید. در حال حاضر زمان پرواز مفید برای هواپیمای یک موتوره دونفره یک ساعت است با نیم ساعت شارژ اضافه برای روز مبادا و اجرای قوانین FAA و تا پنج ساعت نرمال فاصله دارد ولی در عمل خلبان ها حتی در پروازهای طولانی سعی می کنند هر سه ساعت یکبار بنشینند که هم خستگی در کنند وهم توالت بروند و هم بنزین بزنند وهم احیانا غذا بخورند. پس وقتی زمان باتری به ۳.۵ ساعت برسد مسئله حل است. البته با سوپرشارژرهای شبیه تسلا که در کمتر از یک ساعت باتری را شارژ می کنند کار آسان می شود.
بزرگترین مزیت هواپیماهای برقی این است که ارتفاع در عملکرد آنها اثری ندارد.
یک هواپیمای ۱۸۰ اسبی در ارتفاع ده هزار پا فقط ۱۲۰ اسب قدرت دارد مگر توربو باشد. برای همین توصیه می شود که برای پروازهای کوهستانی فقط از هواپیماهای توربو استفاده بشود. هواپیمای الکتریکی این مشکل را ندارند و مشکل سقوط هواپیماهای کم قدرت در کوههای کلرادو را حل می کنند. هوای گرم هم در عملکرد موتور بنزینی اثر بد دارد ولی در موتور الکتریکی خیر البته در باتری اثر منفی دارد.
