ماشین هوندا سیویک

هوندا سیویک، بیش از آنکه صرفا یک مدل خودرو باشد، ستونی اصلی در تاریخ و موفقیت شرکت هوندا موتور به شمار می‌رود. هوندا، که به دلیل نوآوری‌های مهندسی، کیفیت ساخت بالا و موتورهای با بازدهی مشهور است، سیویک را برای اولین بار در سال ۱۹۷۲ به بازار جهانی معرفی کرد. این خودرو بلافاصله پس از بحران نفتی ۱۹۷۳، به دلیل ابعاد مناسب، مصرف سوخت اقتصادی و قابلیت اطمینان فوق‌العاده، به محبوبیتی جهانی دست یافت. سیویک در طول دهه‌ها و نسل‌های مختلف خود، همواره تکامل یافته است. نسل‌های قبلی سیویک (به‌ویژه نسل‌های پنجم، ششم و هفتم) در ایران نیز به‌واسطه واردات محدود یا مناطق آزاد، نامی آشنا و خوش‌سابقه بودند و پیش از ورود نسل نهم، تصویری از دوام ژاپنی را در ذهن مصرف‌کنندگان ایرانی ساخته بودند.

هوندا سیویک

هوندا سیویک نسل نهم که مورد بحث ماست، در سگمنت خودروهای کامپکت (Compact Car) یا کلاس C جهانی قرار می‌گیرد و معمولا با بدنه سدان چهار درب عرضه شده است. این سگمنت، تعادلی عالی بین ابعاد شهری، فضای کابین و صندوق عقب ارائه می‌دهد. سیویک بر روی یک پلتفرم اختصاصی و تکامل‌یافته هوندا ساخته شده که بر هندلینگ دقیق، ایمنی بالا و استفاده هوشمندانه از فضا تمرکز دارد. هدف هوندا از عرضه این مدل، حفظ وفاداری به میراث سیویک، یعنی ارائه یک خودروی اقتصادی، ایمن و در عین حال هیجان‌انگیز از نظر رانندگی بوده است.

طراحی داخلی هوندا سیویک نسل نهم، برخلاف رویه محافظه‌کارانه طراحی بیرونی، یک جهش بزرگ به سمت آینده‌نگری و ارگونومی هوشمندانه بود. زبان طراحی داخلی سیویک ۲۰۱۳ به شدت بر مفهوم "طراحی دو لایه" یا "مالتی‌پلکس" متمرکز شده بود؛ جایی که اطلاعات مهم رانندگی در یک نمایشگر بالایی و نزدیک به خط دید (i-MID) قرار گرفته و سایر اطلاعات در صفحه نمایشگر اصلی یا پشت آمپر سنتی‌تر به نمایش در می‌آمدند. این آرایش غیرمعمول، به دلیل کاربردی بودن و کاهش حواس‌پرتی راننده، تحسین‌برانگیز بود. از نظر جادار بودن و کاربردی بودن فضا، سیویک نسل نهم با توجه به قرارگیری در سگمنت کامپکت، عملکردی بسیار خوب داشت. مهندسی هوشمندانه هوندا باعث شده بود که فضای پای سرنشینان عقب، خصوصاً در مقایسه با نسل قبلی، بهبود یابد. همچنین، استفاده از فضای صندوق عقب و محفظه‌های جانبی داخل کابین برای نگهداری اشیا، نشان‌دهنده توجه هوندا به جزئیات و کاربردی بودن روزمره بود.

هوندا سیویک

طراحی تریم داخلی و داشبورد کاملا مدرن و زاویه‌دار بود. داشبورد با انحناهایی به سمت راننده طراحی شده بود تا همه دکمه‌ها و کنترل‌ها به راحتی در دسترس باشند (Driver-focused). دکمه‌های کنترل سیستم صوتی و تهویه مطبوع به سادگی قابل استفاده بودند و حس یک خودروی ژاپنی باکیفیت و مهندسی‌شده را منتقل می‌کردند. در خصوص کیفیت متریال مصرفی، این بخش یکی از نقاط قوت هوندا سیویک نسبت به رقبای کره‌ای بود، هرچند ممکن بود زرق و برق کمتری داشته باشد. در حالی که پلاستیک‌های سخت در بخش‌هایی از کابین دیده می‌شد، اما کیفیت مونتاژ و دوام مواد اولیه به کار رفته در تریم داخلی بالا بود. این مواد مقاوم در برابر خراشیدگی و فرسودگی ناشی از گذر زمان طراحی شده بودند و حس استحکام و ماندگاری را به مالک منتقل می‌کردند که از ویژگی‌های بارز خودروهای ساخت ژاپن است.

هوندا سیویک نسل نهم که سال ۲۰۱۳ به بازار ایران راه یافت، نشان‌دهنده تکاملی محافظه‌کارانه در زبان طراحی سیویک بود. هدف اصلی در این نسل، خلق یک سدان کامپکت مدرن و آیرودینامیک بود که هم‌زمان به ریشه‌های اسپرت خود وفادار بماند. ابعاد کلی بدنه این مدل با طول تقریبی ۴۵۳۰ میلی‌متر آن را در قلب سگمنت سدان‌های کامپکت قرار می‌دهد. طراحی بدنه کاملا بر محور بهبود آیرودینامیک متمرکز بود؛ کابین به سمت جلو کشیده شده و خط سقف با شیبی ملایم به صندوق عقب ختم می‌شود و شکل کلی آن را شبیه به یک قطره آب می‌سازد که به کاهش ضریب درگ کمک شایانی می‌کند. در نمای جلو، بارزترین ویژگی یک جلوپنجره کرومی و یکپارچه است که چراغ‌های کشیده و ذوزنقه‌ای شکل را به هم متصل می‌کند. این طراحی «بال شکل» (Wing-shaped) یکی از امضاهای هوندا در آن سال‌ها بود و حسی از پهنا و استحکام را به چهره خودرو می‌بخشید. ورودی‌های هوای پایین‌تر، ظاهری منظم و تا حدی تهاجمی به سپر می‌دادند.

هوندا سیویک

نمای جانبی سیویک ۲۰۱۳ با خطوط نرم و پیوسته مشخص می‌شود. خط شانه‌ای که از بالای دستگیره درب‌ها عبور کرده و تا چراغ‌های عقب ادامه می‌یابد، به بدنه عمق و حجم می‌دهد. استفاده از پنجره‌های بزرگ، دید مناسبی را برای سرنشینان فراهم می‌کند و رینگ‌های آلیاژی استاندارد (در مدل‌های EX) ظاهر اسپرت آن را تکمیل می‌کنند. در نمای عقب، طراحی چراغ‌ها نسبتا حجیم است و به شکلی عریض در لبه‌های کناری قرار گرفته‌اند و بخشی از آن‌ها روی درب صندوق عقب امتداد یافته‌اند. خطوط افقی متعددی که روی درب صندوق و سپر عقب قرار دارند، حس ثبات و عرض بیشتر را تقویت می‌کنند. در مجموع، طراحی سیویک نسل نهم در عین حفظ اصول سادگی و کارایی ژاپنی، یک ظاهر به‌روز و جهانی ارائه می‌داد که آن را از مدل‌های پیشین متمایز می‌ساخت.

هوندا سیویک مدل ۲۰۱۳ در بازار ایران با یک آرایش فنی کلاسیک و اثبات شده ژاپنی عرضه شد که بر دوام، بازدهی و مصرف سوخت پایین تمرکز داشت. در قلب این سدان کامپکت، یک موتور چهار سیلندر خطی ۱۶ سوپاپه با حجم دقیق ۱۷۹۸ سی‌سی قرار گرفته است. این پیشرانه تنفس طبیعی، با تکیه بر فناوری‌های اختصاصی هوندا از جمله سیستم زمان‌بندی متغیر سوپاپ‌ها (i-VTEC)، توانایی تولید حداکثر قدرتی معادل ۱۳۹ اسب بخار در ۶۵۰۰ دور در دقیقه و حداکثر گشتاور ۱۷۷ نیوتن‌متر در ۴۳۰۰ دور در دقیقه را داراست. این اعداد نشان‌دهنده یک عملکرد متعادل هستند، گرچه در مقایسه با برخی رقبا شاید کمتر به نظر برسد، اما به دلیل منحنی گشتاور تخت هوندا، راندمان خوبی در دورهای میانی به دست می‌آید. انتقال نیروی تولید شده توسط این موتور به چرخ‌های جلو، توسط یک جعبه دنده ۵ سرعته اتوماتیک صورت می‌گیرد.

هوندا سیویک

این گیربکس اتوماتیک، که برای نرمی و مصرف اقتصادی تنظیم شده است، نقش کلیدی در دستیابی به مصرف سوخت ترکیبی ۶.۳ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر دارد. از نظر عملکردی، شتاب صفر تا صد کیلومتر این خودرو حدود ۱۰.۴ ثانیه توسط سازنده اعلام شده، اما نتایج تست‌های میدانی ممکن است کمی متفاوت باشد. در بخش پایداری و رانندگی، سیویک از ساختار تعلیق بهینه شده استفاده می‌کند؛ در محور جلو، سیستم مک‌فرسون استرات و در محور عقب سیستم مولتی‌لینک به کار رفته است. این ترکیب، به حفظ تعادل خوب و هندلینگ دقیق معروف است. برای تضمین ایمنی، سیستم ترمز دیسکی در هر چهار چرخ نصب شده و با سامانه‌های پایداری الکترونیکی مانند ABS، EBD و VSA (Vehicle Stability Assist) تقویت شده است.

ابعاد مختلف ماشین هوندا سیویک را برای علاقمندان به این ماشین، در جدول زیر آورده ایم.

هوندا سیویک نسل نهم در بحث تجهیزات ایمنی، مطابق با استانداردهای سخت‌گیرانه جهانی ساخته شده و تمرکز اصلی خود را بر حفاظت حداکثری سرنشینان قرار داده است. در مدل‌های وارداتی به بازار ایران، این خودرو به کیسه‌های هوای کامل مجهز بود که شامل کیسه‌های هوا برای سرنشینان جلو، کیسه‌های هوای جانبی و همچنین کیسه‌های هوای پرده‌ای می‌شدند تا پوشش حفاظتی جامع در تصادفات از جوانب و جلو فراهم شود. ساختار بدنه سیویک از تکنولوژی ACE (Advanced Compatibility Engineering) بهره می‌برد؛ سیستمی که به جذب و توزیع انرژی برخورد در یک تصادف کمک کرده و از ورود نیروی ضربه به کابین جلوگیری می‌نماید. علاوه بر این، سیستم‌های کمکی راننده و پایداری فعال شامل ترمز ضد قفل (ABS)، توزیع الکترونیکی نیروی ترمز (EBD)، ترمز کمکی (BA) و مهم‌تر از همه، سیستم کمکی پایداری خودرو (VSA) برای حفظ کنترل خودرو در شرایط بحرانی جاده‌ای در این خودرو استاندارد بود. نمایشگر فشار باد لاستیک‌ها نیز بخشی از تجهیزات ایمنی فعال این مدل محسوب می‌شد. در بخش امکانات رفاهی و تجهیزات آسایشی، هوندا سیویک نسل نهم رویکردی کاربردی و متمرکز بر کیفیت سواری داشت، هرچند ممکن بود در مقایسه با برخی رقبا در کمیت آپشن‌ها ضعیف‌تر باشد. یکی از ویژگی‌های بارز، وجود سیستم مدیریت هوشمند مصرف سوخت موسوم به ECON بود که با فشردن دکمه مخصوص، تنظیمات موتور، گیربکس و تهویه مطبوع را برای کاهش حداکثری مصرف سوخت بهینه می‌ساخت. سیستم تهویه مطبوع خودکار، فرمان هیدرولیک تلسکوپی و شیشه‌های بالابر برقی در تمامی مدل‌ها وجود داشت. مدل‌های فول (مانند EX) با امکاناتی چون کروز کنترل، سانروف برقی و دوربین دنده عقب (که تصویر آن روی نمایشگر دیجیتال ۵ اینچی در بالای داشبورد نمایش داده می‌شد) عرضه می‌شدند. همچنین، سیستم صوتی با قابلیت پخش فرمت‌های WMA، MP3 و CD به همراه پورت USB و بلوتوث تلفن (HFT) در مدل‌های بالاتر موجود بود تا تجربه ارتباطی و سرگرمی مناسبی را برای سرنشینان فراهم آورد.

هوندا سیویک نسل نهم در هنگام ورود به بازار ایران، در سگمنت داغ و رقابتی سدان‌های کامپکت کلاس C قرار گرفت و مستقیما با دو گروه عمده از خودروها به رقابت می‌پرداخت: سدان‌های ژاپنی بااصالت و سدان‌های کره‌ای با آپشن‌های پرشمار. مهم‌ترین رقیب سنتی سیویک، تویوتا کرولا هم‌نسل خود بود. کرولا به دلیل سابقه درخشان در بازار ایران و شبکه‌ی خدمات گسترده‌تر، معمولا انتخاب اول افرادی بود که اولویت آن‌ها صرفا دوام، استهلاک صفر و فروش آسان بود. در مقابل، سیویک با وجود دوام مشابه، در بخش‌هایی چون هندلینگ و طراحی کابین هوشمندانه‌تر و جوان‌پسندتر عمل می‌کرد. رقیب دیگر مزدا ۳ نسل جدید بود که با تمرکز بر رانندگی اسپرت‌تر و طراحی جذاب، بخشی از بازار جوانان و علاقه‌مندان به دینامیک رانندگی را هدف قرار داده بود، اما سیویک در بحث فضای داخلی و راحتی سرنشینان کمی برتری داشت.

هوندا سیویک

در سمت دیگر بازار، سدان‌های کره‌ای مانند هیوندای النترا و کیا سراتو قرار داشتند. این رقبا با تکیه بر مزیت رقابتی مهم خود یعنی ارائه لیست بلندبالایی از آپشن‌های رفاهی (مانند استارت دکمه‌ای، آینه‌های تاشوی برقی و صندلی‌های برقی) با قیمتی مشابه یا حتی پایین‌تر، برای سیویک چالش جدی ایجاد می‌کردند. النترا و سراتو اغلب طراحی‌های هیجان‌انگیزتری داشتند، اما مهندسان و مصرف‌کنندگان آگاه، کیفیت ساخت و دوام موتورهای هوندا را در درازمدت بالاتر از رقبای کره‌ای ارزیابی می‌کردند. در واقع، در بازار آن زمان ایران، خریداران سیویک کسانی بودند که کیفیت مهندسی و دوام ژاپنی را به زرق و برق و کثرت امکانات رفاهی ترجیح می‌دادند. این رقابت نابرابر در بحث امکانات، باعث شد سیویک علی‌رغم توانمندی‌های فنی، سهم کمتری از بازار انبوه کسب کند و به یک انتخاب خاص و تخصصی تبدیل شود.

برخی از رقبای هوندا سیویک در جدول زیر آورده شده اند و ما مشخصات این خودروها را با هوندا سیویک مقایسه کرده ایم:

تویوتا کرولا همواره بزرگترین رقیب سنتی هوندا سیویک بوده و در بازار ایران نیز جایگاه مستحکمی داشت. کرولا در آن سال‌ها نماینده تمام و کمال فلسفه تویوتا بود: دوام، استهلاک ناچیز و قابلیت اطمینان فوق‌العاده. خریداران کرولا عمدتا افرادی بودند که کمترین ریسک را می‌پذیرفتند و بیشترین اهمیت را به بازار دست دوم قوی و خدمات پس از فروش گسترده‌تر می‌دادند. گرچه کرولا از نظر مشخصات فنی و عملکرد موتور (به‌خصوص در بخش فرمان‌پذیری و حس رانندگی اسپرت) نسبت به سیویک ضعیف‌تر عمل می‌کرد و طراحی داخلی نسبتا ساده‌تری داشت، اما اعتبار برند تویوتا در ایران و تضمین هزینه نگهداری پایین، آن را به یک رقیب بسیار قدرتمند و پرفروش تبدیل کرده بود.

هیوندای النترا نماینده اصلی گروه خودروهای کره‌ای بود که با استراتژی کاملاً متفاوت به مصاف ژاپنی‌ها آمده بود. مزیت رقابتی النترا، طراحی ظاهری هیجان‌انگیز، به‌روز و مدرن (با زبان طراحی سیال هیوندای) و ارائه لیست پر و پیمانی از امکانات رفاهی و آپشن‌ها بود که در آن زمان برای خریدار ایرانی جذابیت بالایی داشت. مواردی چون سنسورهای پارک، استارت دکمه‌ای، و نمایشگرهای بزرگ‌تر از جمله برتری‌های النترا بودند. گرچه سیویک در بحث مهندسی موتور و کیفیت متریال داخلی برتری داشت، اما النترا توانست با عرضه آپشن‌های بیشتر با قیمت رقابتی، بخش بزرگی از بازار را به خود اختصاص دهد و خریدارانی را جذب کند که زرق و برق و تجهیزات لحظه‌ای را بر دوام و مهندسی درازمدت ترجیح می‌دادند.

مزدا ۳ هم‌نسل سیویک، با تمرکز بر حس رانندگی اسپرت و پویایی در جاده به عنوان رقیبی جدی وارد میدان شد. این خودرو، همچون هوندا سیویک، از نظر کیفیت ساخت و دوام موتور ژاپنی بود، اما بیشتر بر ارائه یک تجربه رانندگی هیجان‌انگیز متمرکز بود. مزدا ۳ با هندلینگ تیز و طراحی داخلی ارگونومیک، توانست بخشی از علاقه‌مندان به رانندگی فعال را به خود جلب کند. مزدا ۳ از نظر اندازه کمی کوچک‌تر و اسپرت‌تر به نظر می‌رسید و در مقایسه با سیویک، فضای داخلی و راحتی کمتری در صندلی عقب فراهم می‌کرد. بنابراین، سیویک برای خریدارانی که ترکیبی از کیفیت ژاپنی، هندلینگ خوب و فضای خانوادگی نسبی را می‌خواستند، تعادل بهتری نسبت به مزدا ۳ اسپرت ارائه می‌داد.

با گذشت بیش از یک دهه از عرضه هوندا سیویک نسل نهم (مدل ۲۰۱۳) به بازار ایران و با توجه به اینکه اغلب نمونه‌های موجود در حال حاضر دارای کارکرد نسبتاً بالایی هستند، شرایط نگهداری این خودرو وارد فاز جدیدی می‌شود که نیازمند توجه ویژه است. سیویک ذاتا خودرویی با دوام و استهلاک پایین است، اما محدودیت‌های واردات قطعات در ایران، چالش‌های خاصی را تحمیل می‌کند. مهم‌ترین چالش، تأمین قطعات یدکی اصلی است. در کارکردهای بالا، قطعات مصرفی با طول عمر زیاد (مانند قطعات جلوبندی، کمک‌فنرها و برخی سنسورهای خاص موتور) نیاز به تعویض پیدا می‌کنند. به دلیل کمیاب بودن این مدل و محدودیت واردکننده رسمی، یافتن قطعات اصلی و با کیفیت ژاپنی یا آمریکایی (بسته به کشور سازنده هر نمونه) ممکن است زمان‌بر و پرهزینه باشد و متأسفانه نمونه‌های غیراصلی چینی یا تایوانی در بازار زیادند. نگهداری صحیح نیازمند یافتن منابع مطمئن و مکانیک‌های متخصص در برند هوندا است. نکات حیاتی در نگهداری پیشرانه و گیربکس نیز اهمیت مضاعف می‌یابد. موتور ۱.۸ لیتری i-VTEC هوندا به کیفیت روغن و فیلترها بسیار حساس است. تعویض به موقع و استفاده از روغن موتور و گیربکس (ATF) توصیه شده توسط کارخانه، که معمولاً گران‌تر از نمونه‌های رایج بازار است، برای حفظ سلامت گیربکس ۵ سرعته اتوماتیک ضروری است. در کارکردهای بالا، حتماً سلامت سیستم خنک‌کاری و رادیاتور بررسی شود، زیرا داغ شدن موتور می‌تواند به سرسیلندر آسیب بزند. در نهایت، حفظ اصول اولیه نگهداری هوندا (سرویس‌های دوره‌ای منظم و تعویض سیالات اصلی در زمان مقرر) برای جلوگیری از خرابی‌های پرهزینه ضروری است، چرا که هزینه‌های تعمیر اساسی به دلیل گرانی قطعات اصلی، بسیار سنگین خواهد بود.

هوندا سیویک نسل نهم که در سال ۲۰۱۲ معرفی و به مدل ۲۰۱۳ در بازار ایران راه یافت، نشان‌دهنده مجموعه‌ای از تغییرات فنی و طراحی نسبت به نسل هشتم (که با نام کد FD شناخته می‌شد) بود. هدف اصلی هوندا از این تغییر نسل، به‌روزرسانی در بخش فناوری‌های ایمنی و ارگونومی کابین، همراه با بهبود اندکی در راندمان مصرف سوخت بود. از منظر طراحی ظاهری و ابعاد کلی، نسل نهم با حفظ طول کلی سدان کامپکت، تلاش کرد تا خطوط نرم‌تر و آیرودینامیک‌تری را ارائه دهد که کمتر از حالت تهاجمی نسل قبلی برخوردار بود. با این حال، مهم‌ترین دگرگونی در طراحی کابین و ارگونومی رخ داد. در حالی که نسل هشتم با طراحی داشبورد دو طبقه و فرمان سه‌شاخه مشهور بود، نسل نهم این ایده را تکامل بخشید و با معرفی نمایشگر چندمنظوره اطلاعات (i-MID) در بالای داشبورد، دسترسی راننده به اطلاعات مهم را بهینه‌تر ساخت. این تغییر، تجربه کاربری مدرن‌تر و سازمان‌یافته‌تری را به ارمغان آورد.

هوندا سیویک

در بخش مشخصات فنی و ساختار شاسی، هوندا در نسل نهم تصمیم گرفت تا بر خلاف انتظار، ساختار تعلیق عقب مولتی‌لینک پیچیده نسل هشتم را حفظ کرده و تنها تنظیمات آن را برای بهبود راحتی و کاهش نویز و لرزش بهینه کند. همچنین، تمرکز زیادی روی افزایش مقاومت بدنه در برابر تصادفات، با معرفی ساختار ACE (Advanced Compatibility Engineering) بیشتر شد. پیشرانه ۱.۸ لیتری i-VTEC نیز اگرچه ساختار اصلی خود را حفظ کرد، اما با اصلاحاتی در سیستم مدیریت موتور، توان خروجی اندکی افزایش یافت و مهم‌تر از آن، با افزودن سیستم ECON، راندمان مصرف سوخت به شکل چشمگیری بهبود یافت که یکی از نقاط قوت کلیدی نسل جدید برای استفاده روزمره بود. در مجموع، نسل نهم با حفظ نقاط قوت مهندسی نسل هشتم، گامی به جلو در بحث ارگونومی و مصرف سوخت برداشت.