شرکت AMG به عنوان بازوی پرفورمنس مرسدس بنز شناخته می‌شود، حتی در دهه ۷۰ میلادی و قبل از اینکه شرکت اصلی کنترل این تیونر کوچک را در دست بگیرد. اما یکبار شرکت خودروسازی آلمانی رقیب آن‌ها یعنی پورشه در توسعه و تولید یک خودروی پرفورمنس مرسدس بنز به آن‌ها کمک کرد. آن خودرو مرسدس بنز 500 E مدل ۱۹۹۱ بود که حالا ۳۰اُمین سالگرد تولدش را جشن می‌گیرد.
مدل 500 E بر اساس نسل W124 از بنز E کلاس ساخته شد، اما یک مدل پرفورمنس با تعداد محدود بود که مرسدس در تولید آن به کمک نیاز داشت، چون بدنه عریض‌تر آن در خط مونتاژ آن‌ها جا نمی‌گرفت. این بهترین فرصت برای پورشه بود که با مشکلات مالی روبرو شده بود، بنابراین همکاری در این پروژه به نفع هر دو خودروساز تمام شد.
پورشه مسئولیت تبدیل E کلاس نسل W124 به یک سدان اسپورت با موتور V8 و اغلب مراحل ساخت این خودرو را بر عهده داشت. پورشه برای بزرگداشت ۳۰اُمین سالگرد تولید این خودرو، دو ویدئو از دو مهندسی که روی این پروژه کار کردند، یعنی مایکل هولشر مدیر توسعه پروژه و مایکل مونیگ مدیر نمونه اولیه را منتشر کرده است.
برای تبدیل W124 به یک سدان پرفورمنس، مهندسان پورشه بخش زیادی از بدنه را بازسازی کردند. بدنه جدید ۲.۲ اینچ عریض‌تر از E کلاس استاندارد بود و سپرهای متفاوتی داشت. محفظه موتور به گونه‌ای تغییر داده شد تا موتور ۵ لیتری V8 مرسدس بنز SL 500 در آن جا بشود. هوا از میان شکاف‌های اطراف چراغ‌های جلو به درون محفظه موتور جریان پیدا می‌کرد. ورودی هوا باید تغییر می‌کرد و عایق‌بندی می‌شد چون صدای زیادی تولید می‌کرد. تمام ناحیه زیر کاپوت دوباره پیکربندی شد تا موتور بزرگتر در آن جا بشود و هر دو مهندس گفته‌اند که در آن دوران که نرم‌افزار اتوکد وجود نداشت، این فرآیند به شدت طاقت‌فرسا بوده است. 500 E توان ۳۲۲ اسب‌بخار و گشتاور 470 پوند فیت تولید می‌کرد. شتاب ۰ تا ۱۰۰ کیلومتر آن ۵.۹ ثانیه و سرعت نهایی آن ۲۵۰ کیلومتر در ساعت بود.
مهندسان پورشه باتری را به منظور توزیع وزن بهتر به صندوق عقب منتقل کردند، ارتفاع خودرو را ۰.۹ اینچ کاهش دادند، تونل مرکزی را برای نصب اگزوز جدید تغییر دادند و ترمزهای بزرگتری روی خودرو نصب کردند. تمام مدل‌های 500 E چهار نفره بودند، چون دیفرانسیل عقب بزرگ باعث شده بود که جایی برای قرار دادن صندلی عقب میانی وجود نداشته باشد.
500 Eمرسدس بنز 500 E در سال ۱۹۹۰ در نمایشگاه خودرو پاریس رونمایی شد و تولیدش در همان سال آغاز شد. فرآیند ساخت این مدل خیلی پیچیده بود. مرسدس قطعات بدنه را در اختیار پورشه قرار می‌داد و آن شرکت بدنه را با استفاده از قطعات اضافی که خودش می‌ساخت مونتاژ می‌کرد. سپس بدنه برای رنگ‌آمیزی به مرسدس برمی‌گشت و برای مونتاژ نهایی دوباره در اختیار پورشه قرار می‌گرفت. این فرآیند ۱۸ روز طول می‌کشید و پورشه تا پایان آوریل ۱۹۹۵ در مجموع ۱۰،۴۷۹ نسخه از این مدل را تولید کرد.
هولشر و مونیگ به منظور بزرگداشت ۳۰اُمین سالگرد این خودرو با یک نمونه از آن رانندگی کردند و هولشر حتی پس از این همه مدت رانندگی با آن را دوست داشت. او در این باره گفت:
هندلینگ آن فوق‌العاده است. شتاب طولی عالی و ترمزها ممتاز هستند و رانندگی با این خودرو با شخصیت پویایش لذت‌بخش است. من واقعاً از صدای زیبا و جذاب این موتور هشت سیلندر لذت می‌برم
با توجه به استانداردهای دقیق این دو برند، این اظهارنظر جای تعجب ندارد. در این مورد، مهندسی پورشه باعث تولید یک مرسدس بهتر شد و این پروژه کمک کرد تا یک برند خودروهای اسپورت نمادین که دچار مشکلات مالی شده بود همچنان سرپا باقی بماند.
