نیمه دوم قرن بیستم مصادف بود با دوران جنگ سرد، دورانی که در آن ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی نظامی دو قطبی را در جهان راه انداخته بودند و یک مسابقه تسلیحاتی بی پایان بین آن‌ها در جریان بود. در این بین هر دو کشور سعی می‌کردند تا از محصولات جدید یکدیگر کپی برداری کنند که یکی از این کپی‌ها توپولف TU-4 است، هواپیمایی که با کپی برداری از بمب افکن آمریکایی بویینگ B-29 ساخته شد.
اما چگونه شوروی توانست از بمب افکن بویینگ B-29 کپی برداری کند؟ این بمب افکن استراتژیک در سال‌های پایانی جنگ جهانی دوم آماده خدمت شد و لقب سوپرفورترس یا ابرقلعه گرفت. تعداد اندکی از این بمب افکن در اروپا حاضر شدند و منطقه خدمت اصلی بویینگ B-29 اقیانوس آرام بود. طی مانور تعدادی بویینگ B-29 در اقیانوس آرام، برخی از آن‌ها دچار مشکل شدند و به ناچار در منطقه‌ای از اتحاد جماهیر شوروی فرود آمدند. خلبانان آمریکایی به سرعت تحویل واحدهای خود شدند اما استالین تصمیم گرفت تا هواپیماها را برای مدت بیشتری نگه دارد، به امید آن‌که مهندسین شوروی موفق شوند آن‌ها را تحت فرآیند مهندسی معکوس بازتولید کنند.
مهندسین شوروی در مدت کوتاهی موفق شدند تا یک مهندسی معکوس عالی را روی بویینگ B-29 انجام دهند و ابعاد این هواپیما را که براساس واحدهای ایمپریال تعیین شده بود، به واحدهای متریک تبدیل کنند. کپی روسی B-29 یعنی توپولف TU-4 نیز کاملا بی‌نقص از آب در آمد و توپولف TU-4 تنها یک درصد وزن بیشتری نسبت به B-29 داشت.
توپولف TU-4توپولف TU-4 در سال 1947 آماده بهره برداری بود و جالب آن‌که خود استالین برتمامی مراحل ساخت این بمب افکن نظارت داشت با اینکه استالین یک مهندس هوافضا نبود. برای بمب افکن توپولف از چهار موتور 18 سیلندر شعاعی دو ردیفه Shvetsov ASh-73 استفاده شد که هم تراز نسخه‌های موجود در بویینگ B-29 بودند.
هنگامی که نیروهای نظامی آمریکا، کانادا و بریتانیا توپولف TU-4 را دیدند، تنها خشم در آن‌ها بروز یافت. متحدان اروپایی و آمریکایی شوروی انتظار نداشتند تا استالین از جنگ افزارهای آن‌ها کپی برداری کند اما به نظر می‌رسید که استالین آن‌ها را به سخره گرفته است. توپولف TU-4 تا سال‌ها بعد از مرگ استالین در نیروهای هوایی شوروی فعال بود و پس از آن به چین فروخته شد. نسخه‌های مختلف این هواپیما تا سال 1988 فعالیت می‌کردند.
