"محبوب‌ترین خودروی تولید داخل"، این لقب تندر90 در سالی که گذشت بود زیرا عرضه آن کمتر از تولیدش بود و مردم براساس تجربه خوبی که با آن پیدا کرده بودند، خرید آن را به یکدیگر توصیه می‌کردند. متن زیر حاصل تجربه رانندگی 25 هزار کیلومتری با این
خودرو است.
تندر90 در واقع محصول تفکر شرکت رنو برای ساخت خودرویی با قیمت حدود 5000 یورو می‌باشد که در سال 1999 بعد از 4 سال تحقیقات به عنوان پروژه X90 توسط زیر مجموعه رومانیایی رنو، "داچیا" به بازار عرضه شد. خصوصیات بارز این خودرو در واقع اقتصادی بودن آن عنوان شد بطوری که رنو خودرویی ارزان با مصرف کم و در عین حال کاربردی را در نظر داشت. این خودرو به بازارهای مختلفی چون برزیل، مراکش، روسیه، کلمبیا، هند و آفریقای جنوبی فرستاده شد و در نهایت پای آن به بازار ایران هم کشیده شد. با اولین نگاه به تندر 90 به وضوح کلاس آن قابل تشخیص است: خودرویی ارزان و اقتصادی. طراحی جعبه گونه آن برای همگان خوش آیند نیست اما باید گفت که بسیار کاربردی است زیرا ارتفاع زیاد سقف منجر شده است تا بیشترین فضا در اختیار سرنشینان و فضای بار قرار گیرد و در نتیجه افراد بلند قد در کابین در قسمت گردن و سر خود مشکلی را احساس نمی‌کنند.
در قسمت جلوی خودرو، چراغ‌های کوچک آن جلب توجه می‌نمایند و طراحی آنان در کنار جلو پنجره خودرو طرحی شبیه صورت سنجاب را به خودرو بخشیده است. در قسمت کناری خودرو نیز خطوط شکسته طرح پنجره خودرو به همراه ارنفاع بلند آنان حس یک MPV کوچک را به بیننده القا می‌کنند و در نهایت هم در قسمت عقب طرح عمودی و بلند چراغ‌های عقب به همراه ارتفاع زیاد درب صندوق بار، این را به بیننده یاد آور میشود که با خودوریی ارزان و اقتصادی سر و کار دارد. شاید بتوان خط شکست درب صندوق خودرو را نکته خاص طراحی تندر90 دانست که سعی شده است با آن یکنواختی از چهره خودرو دور شود.
با ورود به کابین وارد فضایی ساده و بسیار کاربردی می‌شویم، صندلیهای نیمکت گونه به همراه مواد خشک استفاده شده در جای جای خودرو کاملا به چشم می‌آیند. طرح داشبورد آن بسیار ساده است و بهترین قسمت طراحی داخل این خودرو غربالک فرمان آن است که نسبتا خوش دست است. در قسمت عقب نیز صندلیهای نیمکت گونه آن چندان راحت نیستند ولی با توجه به شیوه طراحی بدنه خودرو فضای زیادی در اختیار سرنشینان است که از نکات مثبت این خودرو محسوب می شود. به عنوان سرنشین عقب خودرو محل قرارگیری کلید بالا بر برقی پنجره (در مدل‌های E2) که مانند پژو پارس زیر پای سرنشین وسطی است، مشکل زیادی را ایجاد می کند. راننده خودرو با قرار گیری پشت فرمان احساس خوبی خواهد داشت و دلیل آن تسلط بر فرمان و نشان دهنده‌های خودرو است. در مورد دسترسی به کلیدها و مسائل ارگونومی نیز باید بگویم که تنها محل قرارگیری کلید بالا بر پنجره‌ها عجیب است و مدتی را می‌خواهد تا راننده و سرنشین کناری به محل آنان عادت کنند.
با روشن نمودن خودرو مسئله کمی متفاوت میشود. موتور نرم و روان خودرو در کنار گیربکس خوب آن رانندگی دلپذیری را برای راننده به ارمغان می‌آورد. فنربندی خودرو نه نرم است و نه سخت و در کنار موتور و گیربکس خودرو رانندگی را در شهر برای راننده آسان می‌کند. البته با توجه به ارتفاع خودرو مشخص است که نباید رانندگی اسپرتی را از آن انتظار داشت. با روشن شدن کولر خودرو، افت محسوس در قدرت موتور پیدا میشود که رانندگی در سر بالایی را برای خودرویی که بار زیادی را حمل می‌نماید تقریبا غیر ممکن می‌کند!!! در زمان رانندگی یکی از بزرگترین مشکلات خودرو دید عقب آن است که به علت ارتفاع زیاد درب صندوق آن دید عقب چندان خوب نیست و راننده باید بر اساس تجربه اقدام به استفاده از دنده عقب نماید.
در مورد امکانات نیز باید گفت که مدل مورد آزمایش از سری E2 تندر90 بود که امکاناتی چون ایربگ راننده و سرنشین، ترمز ABS و EBD، رادیو با قابلیت پخش CD Audio (عدم پخش MP3)، آینه‌های جانبی با تنظیم برقی، کولر، رینگ اسپرت، پنجره‌های برقی برای 4 سرنشین و کامپیوتر سفری را ارائه کرده بود.
در آخر میتوان جمع‌بندی کرد که تندر90 یک خودرو اقتصادی است که با وجود مصرف کم خودرو، فضای بار مناسب، امکانات رفاهی اولیه مناسب، موتور روان در مقابل قیمت بالا، قیمت نسبتا بالای نگهداری و سادگی بیش از اندازه، خودروی نسبتا مناسبی می‌باشد. اما اگر قیمت آن بر اساس سیاست رنو قرار داده می شد و بعد از آن همه وعده و وعیدهای مسئولان خودرویی کشور با این قیمت بالا ارائه نمی‌شد، بی‌شک بازاری بسیار بهتر داشت و حتی خودروی پراید را نیز از لحاظ فروش تحت تاثیر قرار می‌داد.
