ماشین چانگان ایدو

چانگان ایدو تاکنون در سه نسل متفاوت وارد بازارهای جهانی شده است. نخستین نسل این سدان خانوادگی در سال ۲۰۱۲ روی خط تولید رفت و تا سال ۲۰۱۸ ادامه یافت. همین نسل بود که اوایل دهه ۹۰ شمسی پایش به ایران هم باز شد و توانست در میان خودروهای چینی موجود، جایگاهی برای خود دست‌وپا کند. پس از آن، نسل دوم ایدو در همان سال ۲۰۱۸ با چهره‌ای به‌روزتر و امکانات بیشتر معرفی شد و توانست حضور چانگان در این سگمنت را تثبیت کند. در نهایت، این خودروساز چینی در سال ۲۰۲۴ میلادی سومین نسل از این محصول را با نام نوو A05 معرفی کرد؛ مدلی که علاوه‌بر تغییرات اساسی در طراحی و تجهیزات، آغازگر فصل تازه‌ای برای حضور ایدو در بازار به شمار می‌رود.

نمای عقب چانگان ایدو

شرکت چانگان از همان ابتدا سدان ایدو را با مشخصات فنی مختلف، همچون قوای برقی و بنزینی به تولید رسانده است. همچنین نسل اول این خودرو علاوه‌بر سگمنت سدان در نسخه هاچ‌بک نیز به تولید رسید، اما هیچ‌گاه موفق به ورود به بازار ایران نشد. به صورت کلی Eado یکی از به‌صرفه‌ترین گزینه‌های چینی در زمان خود بود، اما حضور رقبای سرسختی مثل جیلی GC6 و جک J5 در همان زمان باعث شد که تنها یک سال پس از عرضه این سدان چینی در بازار ایران، فروش آن به کلی متوقف شود.

با ورود به کابین چانگان ایدو نیز همچنان می‌توان رگه‌های پررنگی از الهام‌گیری از طراحی کره‌ای و ژاپنی را مشاهده کرد. در مرکز داشبورد، یک نمایشگر ۹ اینچی به همراه چندین کلید فیزیکی برای تنظیمات مالتی‌مدیا قرار گرفته که اندکی از سطح داشبورد بیرون زده است. خروجی‌های سیستم تهویه به‌صورت عمودی در دو طرف این نمایشگر تعبیه شده‌اند و در بخش بالایی داشبورد نیز یک ساعت دیجیتالی کوچک به چشم می‌خورد.

نمای داخل چانگان ایدو

نحوه چینش پنل تهویه و کلیدهای مالتی‌مدیا در کنار طراحی غربیلک فرمان، شباهتی آشکار به سدان‌های کره‌ای دارد؛ به‌گونه‌ای که اگر لوگوی چانگان روی فرمان پوشانده شود، احتمالاً بسیاری از افراد کابین چانگان ایدو را با محصولی از هیوندای اشتباه خواهند گرفت. البته پس از ارتباط نزدیک با متریال کابین، واقعیت خود را نشان می‌دهد؛ جایی که بیشتر بخش‌ها از پلاستیک سخت ساخته شده‌اند و حس لمس آنها چندان با ظاهر الهام‌گرفته از سدان‌های کره‌ای همخوانی ندارد. به همین دلیل، خیلی زود می‌توان دریافت که با یک سدان اقتصادی چینی طرف هستید؛ خودرویی که بیش از آنکه بر کیفیت مواد داخلی تکیه داشته باشد، بر طراحی ظاهری و سطح امکانات برای جلب مشتری حساب باز کرده است.

حدود یک دهه پیش و در زمان عرضه نخستین نسل چانگان ایدو به بازار، صنعت خودروسازی چین هنوز در ابتدای مسیر بلوغ طراحی قرار داشت. بسیاری از محصولات این کشور فاقد زبان طراحی مشخص و امضای اختصاصی بودند و معمولاً شباهت‌هایی آشکار یا پنهان به مدل‌های شناخته‌شده برندهای مطرح جهانی داشتند. چانگان ایدو نیز از این قاعده مستثنی نبود و در طراحی آن می‌شد ردپای الهام‌گیری از خودروسازان کره‌ای، همچون هیوندای را مشاهده کرد؛ موضوعی که در آن سال‌ها امری رایج میان اکثر خودروسازان چینی به شمار می‌رفت. چراغ‌های کشیده بخش جلو و گرافیک داخلی آن‌ها، بی‌تردید بیننده را به یاد هیوندای سوناتا YF مدل ۲۰۱۱ می‌اندازد. طراحی جلوپنجره و حتی نحوه جانمایی مه‌شکن‌ها در پایین سپر جلو نیز کم‌وبیش از همان الگو الهام گرفته است.

نمای جانبی چانگان ایدو

همین موضوع نشان می‌دهد که در آن سال‌ها، چانگان مانند بسیاری از خودروسازان چینی دیگر، برای جلب توجه مشتریان جهانی به سراغ الگوگیری از برندهای کره‌ای و ژاپنی رفته بود و هنوز هویت طراحی مستقل و متمایزی برای محصولات خود نداشت. علاوه‌بر نمای جلو، چراغ‌های عقب نیز همان مسیر طراحی الهام‌گرفته از سدان‌های کره‌ای را دنبال می‌کنند و شباهت‌هایی آشکار به محصولات هم‌دوره خود دارند. با این حال، برای کاهش هزینه‌های تولید، میزان حجم‌پردازی و خطوط برجسته روی بدنه تا حد زیادی محدود شده است. همین موضوع سبب شد ظاهر چانگان ایدو در مقایسه با رقبای کره‌ای ساده‌تر و کم‌جزئیات‌تر به نظر برسد.

شرکت چانگان، ماشین ایدو را با هدف عرضه یک سدان اقتصادی تولید کرد. بنابراین مشخصات فنی چانگان ایدو طوری درنظر گرفته شده تا کم‌ترین هزینه نگهداری را برای مالک داشته باشد. موتور چانگان ایدو یک پیشرانه چهار سیلندر 1.6 لیتری بنزینی با تنفس طبیعی است که می‌تواند حداکثر 112 اسب بخار قدرت و 160 نیوتن متر گشتاور را تولید کند. قدرت تولیدی فوق از طریق یک گیربکس چهار سرعته اتوماتیک AT به چرخ‌های جلو منتقل می‌شود.

عکس چانگان ایدو از نمای بالا

این قوای فنی به فناوری Blue Core اختصاصی شرکت چانگان مجهز شده که به صورت کلی، می‌تواند از میزان مصرف سوخت و آلایندگی‌های تولیدی خودرو، کاهش دهد. شتاب چانگان ایدو از سرعت صفر تا 100 کیلومتر بر ساعت حدود 13.5 ثانیه بوده که به هیچ عنوان قابل قبول نیست، اما مصرف سوخت 7.2 لیتری آن به صورت ترکیبی، می‌تواند تا حدودی شتاب پایین این سدان چینی را جبران کند.

ابعاد ماشین چانگان ایدو برای علاقمندان به این ماشین، در جدول زیر قابل مشاهده است:

با وجود اینکه ماشین ایدو در سال 2015 وارد بازار ایران شد، اما باز هم از امکانات خوبی برخوردار است. از جمله آپشن های چانگان ایدو می‌توان به رینگ‌های 16 اینچی آلومینیومی، فرمان هیدرولیک، سانروف، کامپیوتر سفری، سنسور پارک دنده عقب، هشدار دهنده بسته نبودن كمربند ايمنی، شيشه بالابر برقی جلو و عقب، غربيلک فرمان چرم، دكمه‌های تنظيم بر روی فرمان، قابليت تنظيم ارتفاع، چراغ‌های جلو هالوژن با قابليت تنظيم ارتفاع، تریم چرمی صندلی‌ها، آينه‌های جانبی برقی، باز كننده درب باک و صندوق عقب از داخل اشاره کرد. البته جای خالی امکاناتی همچون دوربین دنده عقب و تعداد بیشتر کیسه هوا به چشم می‌خورد که با توجه به رنج قیمت چانگان ایدو نمی‌توان از آن ایراد گرفت.

چانگان ایدو پس از ورود به بازار ایران با رقبایی همچون جک J5 و بسترن B30 روبه‌رو شد. اگرچه عرضه آن پس از یک سال متوقف شد؛ اما به دلیل کیفیت ساخت مطلوب، طرفداران بسیاری داشت. طراحی زیبا، کیفیت ساخت بالا و استهلاک کم از مهم‌ترین مزایای این خودرو محسوب می‌شوند. ایدو با موتور ۱.۶ لیتری و توان ۱۲۲ اسب بخار، از نظر فنی چندان قوی نیست و در امکانات رفاهی هم در سطح متوسط قرار می‌گیرد، اما دوام فنی و رضایت خریداران باعث شده ارزش خرید خود را حفظ کند.
جک J5 رقیب اصلی ایدو به شمار می‌رفت که به لطف موتور ۱.۸ لیتری ۱۴۱ اسب بخاری و امکاناتی همچون تهویه اتوماتیک، سنسور فشار باد تایرها و اتولایت توانست محبوبیت بالایی کسب کند. با این حال کیفیت ساخت و مصرف سوخت آن پایین‌تر از ایدو ارزیابی می‌شود. امروزه قیمت دست‌دوم J5 کمتر از ایدو است که نشان‌دهنده بازار ضعیف‌تر آن است.
بسترن B30 به عنوان دیگر رقیب ایدو محسوب می‌شود که با تأخیر چند ساله پس از توقف عرضه ماشین ایدو روانه بازار داخلی شد. این خودرو امکاناتی مانند کروز کنترل، فرمان برقی، نویگیشن و دوربین عقب دارد، اما موتور ۱.۶ لیتری آن فقط ۱۰۷ اسب بخار قدرت تولید می‌کند که نقطه‌ضعف اصلی آن به شمار می‌رود. با این وجود مصرف سوخت پایین‌تر و آپشن‌های متنوع، بسترن را به گزینه‌ای مدرن‌تر در مقایسه با رقبای خود تبدیل کرده است.
با این وجود، سدان‌های چینی دیگری مانند چری آریزو 5 دنده‌ای کارکرده، ام جی 360 دنده‌ای یا سدان کره‌ای هیوندای آوانته می‌تواند در این رنج قیمتی با ماشین ایدو به رقابت بپردازند.

برخی از رقبای ماشین چانگان ایدو در جدول زیر آورده شده‌اند و می‌توانید مشخصات این خودروها را با یک‌دیگر مقایسه کنید:

همانطور که در ابتدا نیز اشاره شد، جک J5 در زمان ورود به بازار ایران به‌عنوان اصلی‌ترین رقیب چانگان ایدو شناخته می‌شد. این سدان چینی به دلیل هندلینگ مناسب در رانندگی، موتور قدرتمندتر و امکانات رفاهی بیشتر توانست خیلی سریع جایگاه مناسبی در بازار به دست آورد و توجه خریداران را جلب کند. نسخه اتوماتیک این خودرو با موتور ۱.۸ لیتری چهار سیلندر و قدرت ۱۴۰ اسب بخاری عرضه شد که در مقایسه با چانگان برتری فنی محسوسی دارد.

تصویر جک J5 اتوماتیک

از نظر امکانات، اما چانگان ایدو به سیستم کنترل کشش، کنترل پایداری و ترمز اضطراری مجهز شده است که در J5 مشاهده نمی‌شود. با این وجود جک J5 تلاش می‌کند با امکاناتی همچون سیستم تهویه اتوماتیک، سنسور فشار باد تایر و چراغ‌های اتولایت تا حدودی این کاستی‌ها را جبران کند.
امروزه در بازار خودروهای کارکرده، جک J5 همچنان خریداران خاص خود را دارد اما به دلیل بازار ضعیف‌تر و تقاضای کمتر، قیمت آن حدود ۶۰۰ میلیون تومان اعلام می‌شود؛ رقمی پایین‌تر از چانگان ایدو که نشان‌دهنده افت ارزش نسبی این خودرو در معاملات دست‌دوم است.