ورود عراقی‌ها با وسایل نقلیه شخصی به ایران بلامانع است

یه روز تو مسیر تهران همدان توی یکی از استراحتگاههای بین راه یه خانواده عراقی رو دیدم که با یه شاسی فول سایز گنده و بسیار خوشگل و پیشرفته دوج دورانگو SRT وایساده بودن و تمام ایرانیهای اون اطراف عین ندیده ها، مات و مبهوت این ماشین شده بودن و هر کسی رد میشد یه غرغری زیر لب می کرد و یه آه حسرت می کشید، عراقیه هم با نگاهی متکبرانه و یه حالتی مثل نگاه عاقل اندر سفیه همه رو نگاه می کرد. اونجا بود که من یه گوشه ای که کسی من رو نبینه، کنار لگن خودم که قطعا، قطعا و قطعا از قیمت اون دوج غولپیکر برام گرونتر درومده بود، رو کردم به آسمون و گفتم: خدایا مردم این سرزمین چه گناهی کردن که همیشه باید حسرت بخورن و آرزو به دل بمیرن؟ خدایا پیر شدیم و نشد که به هیچ آرزویی از خودمون و خانوادمون برسیم!خدایا نجاتمون بده از این حسرت به دلی.تازه مثلا من یه مهندسم و درامدم هم متوسطه و اینقدر حسرت و آرزو تو دلمه، وای به حال اونهایی که از نظر مالی چند پله از امثال من پایین ترن.