دنیل ورنر دوست نداشته اولین تعویض موتورش عادی باشد و به دنبال اتفاقی بزرگ بوده است. او به دنبال قدرتی بوده که موتور هیچ خودرویی از پس آن برنمی‌آید. او ابتدا قصد داشته از موتور ۳۷ لیتری رولز رویس گریفون از جت جنگنده اسپیت‌فایر استفاده کند. اما این موتور برای یک
خودرو خیلی بزرگ است. او سپس تصمیم گرفته از یک موتور نسبتا جمع‌وجور ۲۷ لیتری از یک تانک جنگ جهانی دوم استفاده کند.
ورنر در سوئد زندگی می‌کند، کشوری که توسط هاچ بک‌های با موتور ۲ لیتری و قوانین سختگیرانه در زمینه آلودگی هوا احاطه شده، و ورنر همیشه شیفته موتورهای بزرگ ممنوعه بوده – هم خودروهای عضلانی با موتور V-8 و هم موتورهای بزرگتر از آن. او برای رسیدن به هدفش تصمیم گرفت یک موتور خیلی بزرگ پیدا کند. موتور ۳۷ لیتری گریفون بسیار سنگین بوده و پیدا کردنش در آن منطقه کار خیلی دشواری بوده است، اما تانک‌های سوئدی از جنگ جهانی دوم به وفور در این کشور وجود دارند. چون سوئد طی دهه‌های اخیر نیازی به تانک نداشته، این کشور با مشکل موتورهای تانک اضافی روبرو شده است.
ورنر همچنین موتور مرلین نسخه هواپیمایی آن موتور تانک را در نظر گرفته - با یک سوپرشارژر و یک میل بادامک متفاوت - اما آن موتور هم نمی‌توانست قدرتی که ورنر به دنبالش بود را تولید کند. نسخه کارخانه موتور این تانک‌ها توان ۵۵۰ اسب بخار تولید می‌کند؛ موتورهای مرلین می‌توانند به ۲۰۰۰ اسب بخار نزدیک شوند. هدف ورنر رسیدن به توان ۲۵۰۰ اسب بخار بود. و با کمک دو تا از بزرگ‌ترین توربوشارژرهای موجود و یک واحد کنترل موتور سفارشی، او فکر می‌کند بتواند چنین قدرتی را تولید کند.
اما با توجه به اینکه یک بوگاتی با ۱۵۰۰ اسب بخار محدودیت‌ها را کنار می‌زند، پیدا کردن پلتفرم مناسب برای توان ۲۵۰۰ اسب بخار چالش خیلی بزرگی است. او خواهان استفاده از یک رولز رویس قدیمی بود، اما قیمت تمام مدل‌های قدیمی این برند خیلی زیاد است. او سپس به دنبال خودرویی ارزان، آسان و بدنه روی فریم رفته است. او موفق شد یک فورد اینترسپتور پلیس که از استاکتون کالیفرنیا وارد شده بود را پیدا کند. پیشرانه این مدل خیلی بد، اما بقیه نکاتش کاملا مناسب پروژه ورنر هستند.
حتی یک کراون ویکتوریا هم محدودیت وزنی دارد. بخش جلویی خودرو برای قرار دادن یک موتور بزرگ تانک مناسب نیست، پس ورنر تصمیم گرفت برای حمایت از وزن موتور، قطعاتی به این فورد اضافه کند. او ابتدا تصمیم گرفت از قطعات شورولت کوروت C4 استفاده کند، اما از این کار منصرف شد. حالا او در حال کار روی قرار دادن بخش جلویی وانت شورلت C-10 روی این خودرو، برای تحمل وزن این موتور بزرگ است. نهایت دور موتور این خودرو در حال حاضر ۳۰۰۰ دور بر دقیقه است، اما ورنر در تلاش است تا دور موتور نهایی آن را به ۴۰۰۰ دور بر دقیقه برساند. سوخت توسط دو انژکتور بزرگ برای هر سیلندر تامین خواهد شد، که قادر به تامین ۲۴ لیتر سوخت در دقیقه هستند. البته این خودرویی برای طی کردن مسافت زیاد نیست؛ این موتور پس از چند دقیقه حرکت، تمام مایعات خنک‌کننده خودش را بخار خواهد کرد.
ورنر قصد ندارد با این خودرو در مسابقات درگ شرکت کند. حتی اگر او بتواند تایری پیدا کند که لانچ اولیه این موتور را تحمل کند، این کار منجر به تخریب سیستم انتقال قدرت، حتی با وجود استفاده از سیستم انتقال قدرت نظامی TH400 خواهد شد. البته او قصد دارد با این مدل خاص سرعت بیش از ۳۲۲ کیلومتر بر ساعت را ثبت کند. ورنر مطمئن است این خودرو توانایی رسیدن به سرعت ۳۲۲ کیلومتر بر ساعت را دارد، اما روی این قضیه اصراری ندارد، چون فورد کراون ویکتوریا برای تحمل چنین سرعت بالایی ساخته نشده است.
شاید برایتان این سوال پیش آمده که چرا ورنر برای ساخت چنین خودرو مسخره‌ای خودش را به زحمت انداخته است. این خودرو در هیچ مسابقه‌ای به موفقیت نخواهد رسید، ظاهر زیبایی ندارد، و نیاز به کار تخصصی زیادی توسط مکانیک‌هایی دارد که روی این موتور ۶۰ ساله کار کرده باشند. اما هدف اصلی ورنر این بوده که چیزی تازه، جذاب و جالب بسازد و به نظر می‌آید او به هدفش رسیده باشد. ورنر در این باره گفته است:
این خودرو از هیچ نظر ایده‌آل نیست، اما برای من کاملا ایده‌آل است. این موتور ۲۷ لیتری همان چیزی است که به دنبالش بودم.
