شاید طراحی گاردریلها آسان به نظر برسد، اما تصادفاتی که همه ساله رخ می‌دهند ثابت کرده‌اند که ساختن آن‌ها به طوری که عملکرد خوبی هم داشته باشند کار دشواری است. خوشبختانه مهندسانی در حال تلاش برای ایمن‌تر کردن گاردریلها هستند و به نتایج خیلی خوبی رسیده‌اند.
همان‌طور که می‌دانید گاردریلها همیشه خیلی ایمن نبوده‌اند. سال‌ها طول کشیده تا گاردریلها به ویژه آن‌هایی که در بزرگراه‌ها هستند، به این درجه از کیفیت برسند و امروزه نیازهای رقابتی اقتصادی و ایمنی باعث شده برخی از آن‌ها بحث‌برانگیز باشند.
مشکل این است که خودروها ذاتاً خطرناک هستند. آن‌ها با سرعت بالا حرکت می‌کنند و تکانه‌های زیادی دارند. همان‌طور که درباره مناطق مچاله‌شونده خودرو می‌دانیم، توقف ناگهانی خودرو با سرعت خیلی زیاد منجر به فاجعه خواهد شد. بنابراین مأموریت اصلی مهندسان ساخت گاردریل‌هایی بوده که سرعت خودرو را به تدریج کاهش دهند.
در گذشته شاهد گاردریل‌های فلزی یا بتنی شیب‌دار بوده‌ایم. اگرچه وجود آن‌ها بهتر از این بود که خودرو با سرعت زیاد به یک گاردریل بتنی ثابت برخورد کند و مچاله شود، اما معمولاً باعث می‌شدند خودرو به هوا پرتاب شود. این باعث می‌شود این گاردریلها حتی در مواقع تصادف آسیب بیشتری به سرنشینان یک خودرو برسانند.
از آن زمان، این فناوری تکامل یافته است، به گونه‌ای که گاردریل‌های فلزی وقتی که خودرو به آن‌ها برخورد کند جمع می‌شوند و ساختارهای قابل استفاده مجدد ما را از برخورد با گاردریل‌های بتنی محافظت می‌کنند.
با این وجود، امروزه هنوز فناوری‌های بحث‌برانگیزی وجود دارند. مثلاً گاردریل‌های سیمی که ارزان هستند اما نمی‌توانند از عبور خودرو از خودشان جلوگیری کنند، بنابراین مهندسان باید حین خلاقیت به خرج دادن، حواسشان به عملکرد آن گاردریل در دنیای واقعی هم باشد. آن‌ها باید بین اقدامات کمتر مؤثری که خیلی زود ترویج پیدا می‌کنند و سیستم‌های ایمنی سنگین که پیاده‌سازی آن‌ها دشوار است تعادل برقرار کنند.
