بازار موتورسیکلت کشور را از هر وجه آن که بنگرید اشکالات و سوالات آشکار و نهفته ای دارد. تمام ساختار این بازار از ابتدا تا انتها دارای نقاط تاریک و مبهم فراوان است. مبدا این بازار را اگر تولید کننده محصول قرار دهیم، ابهامات از همین نقطه آغاز می شود. بخشی از محصولات این حوزه موتورسیکلت هایی است که در کشور مبدا به صورت اسمبل شده و نهایی خریداری می شود، در خاک همان کشور مبدا باز میشود یا به اصطلاح دیس‌اسمبل و تبدیل به قطعات اولیه می شود. این قطعات توسط شرکتی که اینجا نام تولیدکننده را یدک میکشد، به کشورمان وارد میشود و اینجا با اسمبل و مونتاژ مجدد و تغییرات جزیی نظیر تایر و کتی ترمز و کلاچ، به اسم تولید و مونتاژ وارد بازار می شود.
مرحله بعدی، بخش فروش همین شرکت تولید کننده است که بدون توجه به نیاز بازار، رضایت مشتریان و بی نیاز از بازاریابی، با اطمینان از سهم بازار خود که از پیش بصورت انحصاری بین شرکتها تقسیم شده است، قیمت گذاری نه چندان متناسب با بازارهای جهانی را در نظر گرفته و محصول را به بازار عرضه میکند.
خدمات و تامین قطعات توسط تولیدکننده نیز تاریک ترین نقطه این ساختار است. آنچه که در حال حاضر در بازار اتفاق می افتد، صرفا فروش محصول است و خدمات عموما رضایتبخش نیست و شکایت های بسیاری توسط مشتریان ثبت می شود. چه به لحاظ نبود قطعات، چه به لحاظ صف انتظار طولانی خدمات پس از فروش.
باتوجه به موارد فوق، مهمترین سوالی که از ذهن مخاطب و مشتری این بازار میگذرد این است که آیا اصولا نظارتی به این ساختار معیوب وجود دارد؟
آیا وزارت صمت تصمیمی به ورود به این آشفته بازار موتورسیکلت دارد؟
