به نقل از وبسایت مهندس فرهاد کاشانی: آیا این را شنیده اید که می گویند تاریخ تکرار می شود یا گذشته چراغ راه آینده است؟ خب تاریخ فقط راجع به کشورها و پادشاهان نیست. تاریخ
ماشین هم تاریخ است. همانطور که رنسانس بخش مهمی از تاریخ اروپا است و جنگ داخلی امریکا قسمت مهمی از تاریخ آن است آنچه که بین سال های ۱۸۸۶ تا ۱۹۲۰ اتفاق افتاد نیز از قسمت های مهم تاریخ اتومبیل در جهان است. سال ۱۸۸۶ سالی است که کارل بنز اتومبیل سه چرخه و دایملر اتومبیل چهارچرخه خود را به جهانیان معرفی کردند. شاید هیچکدام نمی توانستند پیش بینی کنند که روزی اختراعشان جای تمام جاده ها و خیابان های جهان حتی آنهایی که هنوز ساخته نشده اند را پر می کند. باید شخصی مانند هنری فورد پیدا می شد که اول در ۱۸۹۶ اولین اتومبیل خود را ساخت و بعد در ۱۹۰۳ کارخانه خود را پایه گذاشت و فورد مدل A را بیرون داد.
از آن به بعد شروع به اصلاح ماشین خود نمود و با حروف انگلیس پیش رفت تا سال ۱۹۰۸ که فورد مدل تی (T) درست شد که دیگر می شد گفت که عیب و ایرادی نداشت و میلیون ها از آن به فروش رفت. پس ماشین در ۱۸۸۶ اختراع شد ولی بیست و دو سال بعد به تکامل لازم رسید که بتواند جای اسب ها و درشکه ها را بگیرد.
در سال ۱۹۱۰ در شهر دیترویت تعداد اسب ها و درشکه ها از ماشین ها برای اولین بار کمتر شد و این زنگ خطری برای اسب ها و آینده آنها بود. در سال ۱۹۲۰ دیگر درشکه در شهر دیترویت یک وسیله اصلی رفت و آمد نبود اگرچه دیترویت از این نظر پیشرفته ترین شهر جهان بود.
پدربزرگ من و عموی مادرم برای رفتن از تهران به پاریس در سال ۱۹۱۴ مسافرت خود را با اسب شروع کردند و در بقیه دنیا هنوز درشکه اسب حرف اول را می زد.
بسیاری در اول قرن بیستم هنوز ماشین را مسخره می کردند و آن را اصلاً جدی نمی گرفتند و رل اسب و درشکه را ابدی می دانستند و در مقابل صدای پای اسب بر روی سنگفرش و صدای درشکه ، صدای ماشین را کر کننده و بوی بد آنرا اصلاً قابل مقایسه با بوی پهن اسب نمی دانستند. ماشین های بنزین و دود صد سالی هم به جهان حکومت می کنند و اگر یک روز بخواهند اعتصاب کنند دنیا تعطیل می شد.
در سال ۱۹۹۶ جنرال موتورز پس از بیش از هفتاد سال که ماشین های برقی به کنار گذاشته شده بودند. ماشین برقی EV1 را اختراع کرد و چند هزار تایی از آن ساخت و به مردم کرایه داد. ولی جنرال موتورز هم نمی توانست رل ماشین الکتریکی را مهم ببیند و در سال ۱۹۹۹ از خیر آن گذشت. تویوتا هم در سال ۱۹۹۷ تولید مدل RAV4 الکتریکی را شروع کرد ولی در سال ۲۰۰۳ آنرا متوقف کرد ولی در سال ۲۰۱۲ دوباره تولید را شروع و تا ۲۰۱۴ ادامه داد. تسلا در سال ۲۰۰۳ توسط مارتین ابرهارد تأسیس شد ولی او هم رل ماشین الکتریکی را در حد سالی چند هزار تا می دید و مدل رودسترش چندان مالی نبود تا اینکه ایلان ماسک فرمان را از دست وی گرفت و تخته گاز شروع به حرکت کرد. در این میان نیسان نیز در سال ۲۰۱۰ مدل لیف خود را عرضه کرد. ولی نیسان لیف هم ماشینی نبود که نظر دنیا را راجع به ماشین الکتریکی را عوض بکند اگرچه پرفروش ترین ماشین الکتریکی بوده است.
بالاخره سال ۲۰۱۲ فرا رسید و تسلای مدل S به بازار آمد. در شش ماه اول باز هم متخصصان بی تخصص شکست آن را حتمی می دانستند و شاید در اواخر ۲۰۱۳ بود که مردم کم کم به این نتیجه رسیدند که ماشین الکتریکی حرفی برای گفتن دارد و سخنگوی آن تسلای مدل S است.
از سال ۲۰۱۴ مسابقات شتاب تسلا با ماشین های اسپرت گران قیمت کم کم احترام عامه برای این ماشین را افزود.
اکنون در نیمه دوم سال ۲۰۱۷ دیگر برای کسی شبهه ای باقی نمانده که آینده در ماشین الکتریکی است و سکوت آن بهتر از صدای موتورهای تیون شده می باشد. البته بسیاری هنوز بوی پهن را به بوی اگزوز ماشین ترجیح و بوی اگزوز ماشین را به بی بویی تسلا و ماشین های الکتریکی ترجیح می دهند.
به نظر این نویسنده که تسلای رودستر را در ۲۰۰۹، نیسان لیف را در ۲۰۱۱ و تسلای S را در ۲۰۱۲ و تسلای X را در ۲۰۱۶ تجربه و تست کرده در سال ۲۰۲۰ هیچ کارخانه ای بدون ماشین الکتریکی نخواهد بود و از سال ۲۰۳۰ تعداد مدل های عرضه شده الکتریکی بر بنزینی خواهد چربید و از سال ۲۰۴۰ کسی دیگر درشکه اسب یعنی ماشین بنزینی تولید نخواهد کرد. برای نسلی که باید در میان این تغییر باشد همانقدر متأسفم که برای نسلی که در سال های اول قرن بیستم شاهد جانشینی اسب و گاری با ماشین بود و حتی یک نفر به این خاطر در آن زمان خودکشی کرد.
فکر می کنم که تعداد افرادی که بخاطر جانشینی ماشین های فسیلی با الکتریکی خودکشی کنند بیش از یک نفر باشد ولی به دوستانی که با این مسئله مشکل اساسی دارند پیشنهاد می کنم که از حالا با روانشناس خود صحبت کنند چون متأسفانه تغییر در راه هست.
