در صنعت خودروسازی جهانی بهترین‌ها، در قدرتمندترین حالت ممکن معنا پیدا می‌کنند. فلسفه‌هایی چون "هر چه بزرگ‌تر، بهتر" تنها شامل سلیقه‌های آمریکایی نبود و خیلی زود اروپایی‌ها و ژاپنی‌ها نیز دریافتند که به منظور رقابت در کلاس‌های بالاتر باید برترین محصولات خود را در بزرگ‌ترین، قدرتمندترین و لوکس‌ترین حالت ممکن، یا به عبارت دیگر، مملو از انواع متنوعی از "ترین‌ها" روانه بازار کنند.
در میان محصولات لامبورگینی نیز رویه به همین ترتیب بود. از این رو برترین‌های این خودروساز ماندگار نیز با پیشرانه‌های V12 حجیم به بازار روانه شدند تا با مدل‌هایی چون میورا، کونتاش، دیابلو، مورسیه‌لاگو و اونتادور شانه‌به‌شانه برترین‌های جهانی هم کلاس خود به پیش روند.
اما از همان آغاز تولید مشخص بود که هر کسی توان تقبل هزینه‌های گزاف تملک و نگهداری این محصولات برتر این کمپانی‌ها را ندارد. این عدم توانایی در ساختار درونی شرکت‌های خودروساز تولید محدود چون لامبورگینی و فراری، به صورت فروش کمتر، درآمد پایین‌تر و تولید محدودتر ترجمه می‌شد که از دیدگاه اقتصادی ضرر بزرگی برای این شرکت‌ها به حساب می‌آمد.
درنتیجه بسیار سریع نمونه‌های ارزان قیمت‌تری با عنوان جهانی "Entry Level یا رده آغازین" به خط تولید این خودروسازان اضافه شد تا با کسب سهم بیشتر از بازار فروش به کمک المان‌هایی چون قیمت نهایی پایین‌تر و هزینه‌های نگهداری کمتر، بتوانند جبران‌کننده سهم فروش کمتر نمونه‌های برتر، کشنده بار اقتصادی محصولات تولیدی دیگر و البته تامین کننده سود به عنوان گاو‌های شیرده شرکت باشند. این محصولات رده آغازین در شرکت لامبورگینی را مدل‌هایی چون اوراکو، سیلوئِت، یالپا و سپس گالاردو (Gallardo با تلفظ صحیح اسپانیایی گایاردو) و امروزه اوراکان (با تلفظ اشتباه هوراکان در ایران) تشکیل می‌دهند که با داشتن حجم بیشتر فروش، نسخه‌های سودآور لامبورگینی به حساب می‌آیند.
آنچه در ادامه این مقاله از خودروبانک می‌خوانید آشنایی با آخرین سری تولیدی مدل گالاردو کوپه با کد شناسایی LP550-2 مدل 2014 در منطقه آزاد اقتصادی کیش است. لازم به تاکید است که تلفظ صحیح نام این خودرو در زبان اسپانیایی گایاردو است اما چون تلفظ نام این مدل در زبان پارسی به صورت گالاردو رایج شده، در این مقاله نیز از آن به صورت گالاردو یاد خواهد شد.
آغاز فصلی مشترک
سابقه تولید نمونه‌های اقتصادی‌تر لامبورگینی به گزینه‌هایی چون اوراکو، سیلوئِت و یالپا بازمی‌گردد که همگی از پیشرانه‌های ارزان قیمت‌تر V8 به جای نمونه‌های V12 گرانقیمت و توانمندتر بهره می‌بردند. قیمت نهایی پایین‌تر این خودروها باعث شد که فروش به مراتب بهتری در مقایسه با نمونه‌های V12 را تجربه کنند و سود بیشتری برای لامبورگینی به همراه آورند. پس از تملک لامبورگینی از سوی کرایسلر آمریکا در دهه 1980 میلادی، مدل یالپا (Jalpa که به اشتباه جالپا نیز تلفظ می‌شود)، با وجود کسب عنوان دومین خودرو موفق V8 لامبورگینی، به دلیل کاهش حجم فروش در سال 1988 از خط تولید خداحافظی کرد. یالپا آخرین لامبورگینی V8 تولید شده در تاریخ این شرکت تا زمان ورود شاسی‌بلند V8 جدید لامبورگینی با نام اوروس در سال 2018 بود.
این اولین باری نبود که مهندسی بادوام آمریکایی با ظرافت و دقت ایتالیایی‌ها ترکیب می‌شد. ترکیبی که هر محصول تولیدی آن از جمله دیتوماسو پنترا و منگوستا، بیتزارینی 5000GT و حتی مونته‌وردی Hai 450 SS (آلمانی-آمریکایی) تاریخ‌ساز و افسانه‌ای بود. این بار نیز همکاری کرایسلر و لامبورگینی در زمینه مهندسی خودرو به دو اقدام تاریخ‌ساز انجامید. اول آن که پیشرانه V10 سری مگنوم کرایسلر (Magnum V10) که یکی از بادوام‌ترین، توانمندترین و تورکی‌ترین پیشرانه‌های تولیدی کراسیلر بود به دستور مستقیم این شرکت (به عنوان مالک وقت لامبورگینی) به مهندسان ایتالیایی سپرده شد تا برای استفاده به در خودروهای اسپرت سواری مورد بازنگری و ریخته‌گری آلومینیوم قرار بگیرد چرا که پیشرانه‌های سری مگنوم در اصل ویژه وانت‌ها و شاسی‌بلند‌های داج و جیپ طراحی و با چدن ساخته شده بود و به دلیل داشتن وزن بسیار زیاد، قابل استفاده در محصولات سواری نبود. مهندسان لامبورگینی با استفاده از تخصص خود در صنعت ریخته‌گری آلومینیوم، پیشرانه V10 مگنوم را مناسب خودروهای اسپرت سواری از جنس تمام آلومینیوم ریختته‌گری کردند. نتیجه کار پیدایش پیشرانه هیولای 8 لیتری V10 بود که در اولین نمونه از خودرو داج وایپر به مدت 5 نسل (تا 8.4 لیتر) تا سال 2017 از سوی کرایسلر به تولید رسید تا یکی از خالص‌ترین خودروهای اسپرت تاریخ جهان را رقم بزند. برخلاف باور بسیاری از خودرو دوستان، لامبورگینی هیچ دخالتی در طراحی یا تولید پیشرانه وایپر نداشت و طراحی این پیشرانه کاملاً از سوی مهندسان آمریکایی کرایسلر و تولید آن در شهر میشیگان ایالات متحده آمریکا انجام شد.
اقدام دوم ارائه مدلی جدید در قالب یک خودرو مفهومی (Concept Car/خودرو کانسپت) به منظور جایگزینی نسخه از خط خارج شده یالپا بود که به پیشرانه 4 لیتری V10 مجهز بود. این خودرو به طراحی جورجتو جوجارو از موسسه طراحی ایتالدیزاین جیوجارو (Italdesign Giugiaro)، لامبورگینی کالا یا ایتالدیزاین کالا نام گرفت. با فروش لامبورگینی به یک شرکت سرمایه‌گذاری اندونزیایی با نام مگاتِک در سال 1994 و سپس به فولکس واگن آلمان، تنها نسخه مفهومی لامبورگینی کالا هرگز به مرحله تولید نهایی نرسید اما الهام بخش نسخه جدیدی شد که لامبورگینی حالا تحت نظارت فولکس واگن آلمان در ذهن می‌پروراند. نسخه مفهومی لامبورگینی کالا در دو بازی کامپیوتری NFS و NFS II به ایفای نقش پرداخت.
جایگزین ارشد
پس از پایان تولید یالپا در سال 1988 و تا زمان تولید نسخه جایگزین جدید در سال 2003، هیچ خودرو اقتصادی از سوی لامبورگینی به تولید نرسید. اما در سال 2003 جایگزین جدید یالپا با نام گالاردو از سوی لامبورگینی روانه بازار شد که به جای پیشرانه V8 از نمونه قدرتمندتر V10 حاصل دوران همکاری کرایسلر و لامبورگینی بهره می‌برد. با وجود داشتن دو سیلندر کمتر از پیشرانه‌های عظیم 6 لیتری V12 لامبورگینی در آن زمان، گالاردوهای V10 هزینه تولید به مراتب پایین‌تری داشتند که از رویه طراحی و همکاری مشترک با کرایسلر آمریکا در دهه 1980 میلادی نشات می‌گرفت. زمانی که لامبورگینی پیشرانه 8 لیتری وایپر را برای کرایسلر ریخته‌گری کرد، آن پیشرانه تنها یک چهارم پیشرانه 6 لیتری V12 لامبورگینی دیابلو قیمت داشت. این کاهش چشمگیر در فرایند تولید پیشرانه، به عنوان یکی از گران‌قیمت‌ترین بخش‌های خودرو، منجر شد تا لامبورگینی بتواند پیشرانه‌های V10 جدید خود را با قیمت به مراتب پایین‌تر اما با توان خروجی بسیار بالاتر از نمونه‌های V8 به تولید برساند. این مهم لامبورگینی را قادر ساخت تا در رقابت با محصولات V8 هم وطن دیرینه خود یعنی فراری، بسیار توانمند و پیشرو ظاهر شود.
LP550-2، ارزان‌تر از بالبونی
مدل 2014 آخرین سال تولید گالاردو پیش از جایگزینی آن با مدل جدید اوراکان بود. نسخه پایه تولیدی این سال در دو سبک هاردتاپ کوپه و کانورتیبل کوپه بود که نمونه مورد بررسی این مقاله نمونه کوپه است. ابعاد خارجی این خودرو به ترتیب برابر با 4345×1900×1165 میلی‌متر قرار گرفته بر فاصله محورهای 2560 میلی‌متری است. به وضوح مشخص است که این اسپرت کوپه دو نفره موتور وسط خودرویی بسیار جمع و جور با قابلیت مانوردهی بسیار بالا است.
همانطورکه از سبک کدگذاری در نام این خودرو پیدا است، عدد 2 نشان دهنده متحرک عقب بودن آن است که در نمونه‌های دو دیفرانسیل این عدد با کد 4 جایگزین می‌شود. البته نسخه پایه تنها به صورت تک دیفرانسیل عرضه شده و نمونه‌های دو دیفرانسیل تنها در نمونه‌های قدرتمندتر LP560-4 و LP570-4 به بازار عرضه می‌شدند.
اگرچه نمونه مورد بررسی نسخه پایه این خودرو به حساب می‌آید اما این حقیقت نباید از جذابیت خودرو برای شما بکاهد. لامبورگینی در سال 2009 نسخه‌ای مشابه (LP550-2) با نام شناسایی انحصاری "نسخه والنتینو بالبونی" کاملاً بر اساس درخواست راننده آزمایشی مشهور این خودروساز در تیراژ بسیار محدودی به تولید رساند. این خودرو منحصر به فرد 30 کیلوگرم سبک‌تر از خودرو مورد بررسی این مقاله بود اما در عین حال از پیشرانه و سیستم انتقال نیرو مشابه بهره می‌برد. بالبونی اعتقاد داشت که یک سوپر اسپرت اصیل باید دنده دستی و دیفراسیل عقب باشد و لامبورگینی نیز 250 دستگاه را کاملاً بر اساس درخواست بالبونی به تولید رساند که از دیدگاه رنگ‌آمیزی و ستاپ سیستم تعلیق به همراه امضای شخص بالبونی و پلاک نشانگر شماره تولید با خودروهای دیگر متفاوت بود.
LP550-2 کوپه مدل 2014 از دامنه‌های مشکی رنگ در دوطرف خودرو و رنگ یکپارچه تک رنگ بهره می‌برد که از این رو از نسخه‌های دیگر، مخصوصاً نمونه بالبونی، متمایز می‌شود. پیشرانه به کار رفته در این مدل نیروگاه 5.2 لیتری 90 درجه V10 دو میل سوپاپ (DOHC) نسل دوم، مشترک با بسیاری از ساخته‌های فولکس واگن از جمله آئودی R8 V10 است. این پیشرانه تنفس طبیعی (فاقد سیستم پرخوران) می‌تواند 550 PS معادل 543 اسب بخار قدرت در دور بسیار بالای 8000 و 540 نیوتن‌متر گشتاور در دور 6500 تولید کند.
نیرو تولیدی این پیشرانه توانمند پردور می‌تواند از طریق دو گیربکس متفاوت به محور عقب منتقل شود. نمونه اول گزینه 6 سرعت دستی و گزینه آپشنال دوم نمونه اتوماتیک 6 سرعت الکترونیکی لامبورگینی با نام E-Gear است که خودرو مورد بررسی نیز به همین گیربکس مجهز است. این گیربکس اتوماتیک به همراه دو پدال شیفتر بزرگ قرار گرفته پشت غربیلک فرمان به صورت دستی و به روش سیکوئنشال (ترتیبی) کنترل می‌شود که سرعت تعویض دنده در آن بسیار سریع است که حسی همانند سواری در خودروهای مسابقه‌ای را تداعی می‌کند. همچنین می‌توان این گیربکس را در حالت کاملاً اتوماتیک قرار داد تا بدون استفاده از حالت دستی دنده‌ها را تعویض کند. اگرچه تیراژ تولید نمونه‌های دستی بسیار کمتر از نمونه‌های اتوماتیک E-Gear و بسیار خاص‌تر و ارزشمندتر است اما همچنان بسیاری از خریداران حس سواری اسپرت‌تر گیربکس اتوماتیک الکترونیکی این گالاردو را بیشتر از نمونه دستی آن می‌پسندند چرا که بسیار ساده‌تر و سریع‌تر اما کاملاً بر خلاف سلیقه شخصی والنتینو بالبونی است. در نهایت باید پذیرفت که 99 درصد از مالکان این خودرو نمی‌توانند به دقت و صحت بالبونی گیربکس 6 سرعتی تمام دستی این خودرو را کنترل کنند.
LP550-2 بر ریم‌های اسپرت آلیاژی بسیار سبک 19 اینچی سوار است که عرض تایرهای آن در جلو برابر با 235 میلی‌متر و در عقب 295 میلی‌متر است. سیستم تعلیق و ترمز در هر چهار چرخ از نوع جناغی دوبل (Double A-Arm) با ستاپ مشترک با نسخه والنتینو بالبونی و دیسکی دوجداره هواخنک بوستردار از برند برمبو است تا چسبندگی این هیولای تک دیفرانسیل در پیچ‌ها و توان ایستایی در سرعت‌های بالا و جاده‌های پرسرعت را تضمین کند.
LP550-2 وزن خالصی برابر با 1523 کیلوگرم دارد که احترام برانگیز است. این خودرو می‌تواند تنها در 3.9 ثانیه از حالت سکون به تندی 100 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند تا در رده خودروهای اسپرت بسیار جدیِ رقابت جهانی قرار بگیرد. اما نکته جالب توجه این خودرو تنها قابلیت شتابگیری و دستیابی به سرعتی نزدیک به 300 کیلومتر بر ساعت نیست. بازه مصرف سوخت این پیشرانه به شکل بسیار عجیبی باز است. به این صورت که در شرایط رانندگی درون شهری، این پیشرانه تشنه می‌تواند تا 22 لیتر در هر 100 کیلومتر سوخت باکیفیت و اکتان بالا مصرف کند در حالی که در رانندگی‌های سرگاز در اتوبان‌های بدون ترافیک مصرف سوخت آن در حدود 10 لیتر در هر 100 کیلومتر است. این در حالی است که مصرف سوخت میانگین آن در حدود 16 لیتر در هر صد کیلومتر عنوان شده که نه تنها طبیعی است بلکه رقم قابل احترامی برای این خودرو تشنه به حساب می‌آید.
سخن نهایی
اگرچه نسخه‌های قدرتمندتری از گالاردو در نمونه های دو دیفرانسیل روانه بازار شد اما خرید یک نمونه پایه دیفرانسیل عقب تنها به مانند "ارزان‌ترین نسخه موجود" ایفای نقش نمی‌کند. این خودرو با داشتن شباهت‌های فنی بسیار زیاد به آنچه والنتینو بالبونی در ذهن داشت همچنان یکی از محبوب‌ترین نسخه‌های گالاردو در جهان است که در نسخه 6 سرعته دستی با سیستم انتقال نیرو دیفرانسیل عقب، یک خودرو ابر اسپرت سخت‌گیر و لذتبخش به حساب می‌آید.
با وجود سختگیری‌های قانونی واردات و پیش از منع واردات خودورهای خاص بیشتر از 8 سیلندر در ایران، گالاردو یکی از محبوب‌ترین محصولات لامبورگینی بود که در تیراژ بسیار بالاتر از نمونه‌های انگشت‌شمار مورسیه‌لاگو و اونتادور به کشور وارد شد که دلیل آن چیزی نیست جز قیمت نهایی به مراتب کمتر، چیزی در حدود نصف تا دو سوم قیمت. اما باید عنوان کرد که پیشرانه و گیربکس اتوماتیک این خودرو بسیار حساس و گران قیمت است. در نتیجه می‌توان تصور کرد استفاده از آن با بنزین بسیار کم کیفیت موجود در ایران می‌تواند هزینه‌های سرسام‌آور تعمیرات در دراز مدت را به همراه داشته باشد. نیازمندی به رسیدگی‌های دوره‌ای زود هنگام، قیمت بسیار بالای قطعات مصرفی چون لنت‌های ترمز، فیلتر و روغن موتور و البته اجرت بسیار بالای انجام این خدمات در کنار محدودیت‌های خدماتی گسترده چنین خودرویی در کشور، تملک آن در ایران را به یک کابوس تبدیل می‌کند.
در عین حال نباید فراموش کرد که تملک چنین خودرویی در کشور به معنای قرارگیری میان جامعه‌ای بسیار کوچک از سریع‌ترین مردان ایران زمین خواهد بود که لذت سواری آن در هیچ خودرویی حتی انواع پورشه یافت نخواهد شد.
