بررسی هیوندای ورنا
هیوندای ورنا که در بازارهای بینالمللی با نام هیوندای اکسنت شناخته میشود، یکی از سدانهای کامپکت یا سابکامپکت سگمنت B است که توسط شرکت هیوندای موتورز کره جنوبی تولید شده است. تاریخچه این محصول به سال ۱۹۹۳ بازمیگردد، زمانی که نسل اول اکسنت معرفی شد و جایگزین هیوندای اکسل گردید. مدلهایی از ورنا که از سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۱ توسط شرکت راین خودرو (زیرمجموعه کرمان خودرو) در ایران مونتاژ و عرضه شدند، در واقع نسل دوم جهانی این خودرو با کد اتاق LC بودند که در سال ۲۰۰۳ تحت یک فیسلیفت قرار گرفته بودند. ورنای ایرانی روی همان پلتفرم سگمنت B مشترک با برادر دوقلوی خود یعنی کیا ریو (که توسط سایپا تولید میشد) بنا شده بود. این امر به لحاظ فنی و قطعات مشترک، مزیت مهمی در بازار آن سالها به شمار میرفت.
هیوندای ورنا ورنا در سال ۱۳۸۴ وارد خط مونتاژ راین خودرو شد و در ابتدا تنها با موتور ۱.۵ لیتری و گیربکس ۵ سرعته دستی عرضه میشد تا یک سدان اقتصادی و کممصرف باشد. با این حال، برای رقابت بهتر و افزایش سهم بازار در برابر سدانهای محبوب فرانسوی و داخلی، از سال ۱۳۸۶ و مدلهای بعدی، عرضه نسخه ۱.۶ لیتری با گیربکس ۴ سرعته ورنا اتوماتیک آغاز شد که از امکانات بیشتری مانند ترمز ABS و کیسه هوای سرنشین نیز بهره میبرد. حضور ورنا تا سال ۱۳۹۱ ادامه داشت، اما در نهایت، بهدلیل تشدید تحریمها و مشکلات تأمین قطعات از کره جنوبی، مونتاژ آن متوقف شد. با وجود توقف تولید، هیوندای ورنا بهسرعت جایگاه یک خودروی دست دوم کماستهلاک و بادوام را در بازار ایران پیدا کرد و همچنان بهعنوان یک گزینه مطمئن و باکیفیت کرهای در میان خریداران خودروهای کارکرده شناخته میشود. نسلهای جدیدتر این خودرو در دنیا با طراحی سیال و امکانات مدرنتر ادامه یافتند، اما دیگر به صورت گسترده و مونتاژ داخلی، به بازار ایران راه نیافتند.
داخل هیوندای ورنا
طراحی داخلی هیوندای ورنا کاملا همسو با ظاهر خارجی آن، بر کاربردی بودن و سادگی متمرکز است و خبری از تجمل یا طراحیهای پیچیده نیست. زبان طراحی در داخل کابین، مینیمالیسم اوایل دهه ۲۰۰۰ را دنبال میکند؛ جایی که دوام متریال و ارگونومی ساده، بر زیباییهای بصری اولویت داشت. داشبورد ماشین ورنا به صورت ساده و نسبتاً تخت طراحی شده است و اجزای آن با هدف دسترسی آسان راننده چیده شدهاند. تریم داخلی معمولا از رنگهای تیره (بیشتر مشکی و طوسی) تشکیل شده که با هدف پنهان کردن آلودگیها و حفظ ظاهر کابین در درازمدت انتخاب شدهاند. کنسول مرکزی شامل یک سیستم صوتی ساده و کنترلهای دستی یا اتوماتیک سیستم تهویه مطبوع است. داشبورد ورنا شامل نشانگرهای آنالوگ خوانا و یک فرمان چهارشاخه است که در مدلهای ۱۶۰۰، کلیدهای کنترلی برای سیستم صوتی روی آن دیده میشود. یکی از مزایای مهم هیوندای ورنا، جادار بودن مناسب کابین نسبت به ابعاد خارجی آن است.
هیوندای ورنا به دلیل طراحی جعبهای و عدم شیب زیاد در سقف، فضای سر برای سرنشینان عقب کاملا کافی است. فاصله بین دو محور اگرچه زیاد نیست، اما برای دو سرنشین بزرگسال در عقب، فضای پای قابل قبولی فراهم میکند و ورنا را به یک سدان کوچک خانوادگی کاربردی تبدیل کرده است. این ویژگی، در مقایسه با برخی از رقبای همکلاسش که به چابکی شهری بیشتر اهمیت میدادند، یک برتری محسوب میشود. کیفیت متریال مصرفی در ورنا هیوندای اغلب از نوع پلاستیک خشک است. با این حال، برخلاف بسیاری از خودروهای داخلی، پلاستیکهای بهکار رفته در داشبورد، پنل درها و تریم داخلی، از دوام و مقاومت بسیار بالایی در برابر نور خورشید و گرما برخوردارند. تجربه مالکان نشان داده است که این متریالها در طول سالیان طولانی استفاده، کمتر دچار شکستگی، صدای اضافی یا رنگپریدگی میشوند که این موضوع، یکی از دلایل اصلی محبوبیت ورنا دست دوم و هیوندای قدیمی در بازار ایران است. این دوام بالا، عملاً بر نقص جذابیت ظاهری غلبه کرده و به مزیت اصلی کابین ورنا بدل شده است.
طراحی هیوندای ورنا
طراحی ظاهری هیوندای ورنا (نسل LC مونتاژ ایران) کاملا منعکسکننده فلسفه طراحی هیوندای در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی است: سادگی، کاربردی بودن، و دوری از هرگونه هیجان و اغراق. این خودرو که در سگمنت سدانهای کوچک شهری قرار میگیرد، فاقد خطوط برجسته و تهاجمی است و همین سادگی، در طول زمان به حفظ ظاهر آن کمک کرده است. ورنا هیوندای با ابعادی نسبتا جمعوجور، به خوبی برای محیطهای شهری طراحی شده است. طول، عرض و ارتفاع آن به ترتیب حدود ۴۲۶۰، ۱۶۸۰ و ۱۳۹۵ میلیمتر است. این ابعاد باعث شدهاند که ورنا در مقایسه با بسیاری از سدانهای جدید، جمعوجورتر به نظر برسد و پارک کردن و مانور دادن با آن آسان باشد. طراحی کلی بدنه، یک فرم سنتی جعبهای سدان را دنبال میکند و ارتفاع نسبتاً کم آن، ظاهری متناسب به آن بخشیده است. نمای جلوی ماشین ورنا بسیار بیآلایش و آرام است. چراغهای جلوی بزرگ و نسبتا گرد که فرمی سنتی دارند، در کنار جلوپنجرهای کوچک با خطوط افقی کرومی یا مشکی ساده قرار گرفتهاند. سپر جلو ساده و فاقد زوایای تیز است و در مدلهای فولتر (مانند ۱۶۰۰)، مهشکنهای دایرهای در دو طرف آن دیده میشوند.
هیوندای ورنا این ترکیب، چهرهای ملایم و بهدور از خشونت را به نمایش میگذارد که بیش از جذابیت، بر سادگی و کاربری تأکید دارد. در نمای جانبی، هیچ خطوط اغراقآمیز یا حجمدهندهای مشاهده نمیشود و سادگی ادامه دارد. شیشههای جانبی بزرگ، دید مناسبی را برای سرنشینان و راننده فراهم میکنند. رینگهای کوچک ۱۵ یا ۱۴ اینچی (بسته به مدل) نیز کاملا متناسب با ابعاد خودرو هستند. نمای عقب خودرو ورنا نیز این رویکرد کلاسیک را حفظ کرده است. چراغهای عقب سهتکه و مستطیلشکل هستند که فرم کلی بدنه را تکمیل میکنند. طراحی درب صندوق عقب نسبتاً بلند است و به حجم قابل توجه فضای بار ورنا کمک کرده است. در مجموع، طراحی هیوندای ورنا را باید یک طراحی کلاسیک، بدون تاریخ انقضا و با تأکید بر کارایی دانست که هنوز هم پس از سالها، ظاهری معقول و قابل قبول دارد.
مشخصات هیوندای ورنا
خودرو هیوندای ورنا که در بازار ایران توسط راین خودرو عرضه شد، در دو نسخه اصلی از نظر قوای محرکه موجود است که هر یک ساختار فنی متفاوتی را ارائه میدهند. هر دو نسخه از آرایش موتور چهار سیلندر خطی و شانزده سوپاپ (DOHC) با سیستم تنفس طبیعی بهره میبرند که نیروی تولیدی را به محور جلوی خودرو منتقل میکنند. نسخه پایه، با موتور ورنا ۱۵۰۰ سیسی عرضه شد که قادر به تولید حداکثر توان خروجی در حدود ۹۱ تا ۹۷ اسب بخار (بسته به رفرنس و کالیبراسیون) در ۵۸۰۰ دور بر دقیقه و حداکثر گشتاور ۱۳۱ نیوتنمتر در ۳۰۰۰ دور بر دقیقه است. این پیشرانه عمدتا با یک گیربکس ۵ سرعته دستی هماهنگ شده است و به دلیل حجم موتور پایینتر، مصرف سوخت ترکیبی مناسبی را به ثبت میرساند. در مقابل، مدلهای بالاتر و بهویژه نسخههای ورنا اتوماتیک که از سال ۱۳۸۶ به بعد عرضه شدند، به موتور ورنا ۱۶۰۰ سیسی مجهز بودند. این پیشرانه با افزایش حجم، توانی معادل ۱۰۵ تا ۱۰۶ اسب بخار در ۵۸۰۰ دور بر دقیقه و گشتاور ۱۴۳ تا ۱۴۴ نیوتنمتر را در ۳۰۰۰ دور بر دقیقه تولید میکند. تفاوت اصلی در سیستم انتقال قدرت است؛ جایی که این نسخه از یک گیربکس ۴ سرعته اتوماتیک بهره میبرد. این مشخصات فنی هیوندای ورنا، علیرغم شتاب اولیه متوسط، به پایداری و دوام فنی شهرت دارند. ساختار سیستم تعلیق در هیوندای ورنا، با هدف تأمین تعادل مناسب بین راحتی و هندلینگ اقتصادی طراحی شده است. در محور جلو، از سیستم متداول مکفرسون استرات با فنر لول و کمکفنرهای گازی استفاده شده است که عملکردی قابل قبول در جذب ناهمواریها و حفظ پایداری در رانندگیهای شهری ارائه میدهد. در محور عقب نیز، از سیستم تعلیق مستقل با بازوی پیچشی استفاده شده است که ساختاری ساده، کمهزینه و با دوام بالا دارد. در بخش سیستم ترمز، نسخههای اولیه و ورنا دندهای استاندارد به ترمز دیسکی در چرخهای جلو و ترمز کاسهای در چرخهای عقب مجهز بودند. اما در نسخههای ورنا اتوماتیک ۱۶۰۰ سیسی، ترمز ضدقفل (ABS) نیز به مجموعه افزوده شد که ایمنی فعال خودرو را بهطور محسوسی ارتقا داد، هرچند که در برخی مدلهای دندهای ترمز عقب همچنان از نوع کاسهای باقی ماند. سیستم فرمان ورنا نیز از نوع هیدرولیک با نیروی کمکی مناسب است که مانوردهی در سرعتهای پایین را تسهیل میبخشد.
ابعاد مختلف ماشین هیوندای ورنا را برای علاقمندان به این ماشین، در جدول زیر آورده ایم.
نوع بدنه | سدان |
حجم پیشرانه | 1600 سی سی |
طول | 4260 میلیمتر |
عرض | 1680 میلیمتر |
ارتفاع | 1395 میلیمتر |
فاصله محوری | 2441 میلیمتر |
حجم باک | 45 لیتر |
حداکثر گشتاور | 144 نیوتن متر |
حداکثر توان | 105 اسب بخار |
وزن | 934 کیلوگرم |
امکانات و تجهیزات هیوندای ورنا
امکانات رفاهی و تجهیزات استاندارد هیوندای ورنا، با توجه به سال عرضه و سگمنت اقتصادی آن در بازار ایران، بیشتر بر جنبههای کاربردی و ضروری تمرکز دارد تا آپشنهای لوکس. در کلیترین کاتالوگهای معرفیشده، میتوان به مواردی چون سیستم تهویه مطبوع با کنترل دستی اشاره کرد که عملکرد مناسبی در خنکسازی کابین این هیوندا قدیمی ارائه میدهد. فرمان خودرو از نوع هیدرولیک است که به نرمی و سهولت رانندگی در ترافیک و پارک کردن کمک شایانی میکند. سیستم صوتی استاندارد شامل رادیو و پخشکننده کاست یا CD با چهار بلندگو بوده که نیازهای اولیه سرنشینان را برآورده میسازد. تنظیم آینههای جانبی بهصورت برقی در نسخههای فولتر (اغلب مدلهای ورنا اتوماتیک و ۱۶۰۰ سیسی) وجود داشت، در حالی که شیشهبالابرهای جلو و عقب نیز عمدتاً برقی بودند. از دیگر ویژگیهای رفاهی استاندارد میتوان به تنظیم دستی صندلیهای جلو، ساعت دیجیتال روی داشبورد و چراغهای مهشکن جلو و عقب اشاره کرد. در مجموع، تمرکز بر روی کارایی و دوام بوده و هدف از تجهیزات، ایجاد یک تجربه رانندگی ساده و بیدردسر بود.
هیوندای ورنا در بخش تجهیزات ایمنی، ورنا ماشین یک استاندارد ایمنی حداقلی را برای آن دوره زمانی ارائه میکرد که در مقایسه با برخی رقبای داخلی، اندکی برتری داشت. مدلهای اولیه ورنا دندهای (۱۵۰۰ سیسی) عمدتا فاقد سیستم ترمز ضدقفل (ABS) و کیسه هوا بودند، که این موضوع از نقاط ضعف آن به شمار میرفت. اما در نسخههای تولیدی بالاتر و بهطور خاص در مدلهای ورنا اتومات ۱۶۰۰ سیسی، وضعیت ایمنی بهبود یافت و ترمز ضدقفل (ABS) و دو کیسه هوای ایمنی (ایربگ) برای راننده و سرنشین جلو به تجهیزات استاندارد افزوده شدند. همچنین سیستمهای حفاظتی مانند قفل مرکزی با ریموت کنترل و ایموبلایزر (سیستم ضد سرقت الکترونیکی) در تمامی مدلها وجود داشتند که از نظر امنیتی، سطح قابل قبولی را برای حفاظت از خودرو فراهم میکردند. ساختار شاسی و بدنه نیز در ارزیابیهای بینالمللی سگمنت خود، امتیاز متوسط رو به بالایی را کسب کرده بود که در مواجهه با برخوردهای احتمالی، عملکرد قابل قبولی از خود نشان میداد.
رقبای هیوندای ورنا در بازار
رقبای اصلی هیوندای ورنا (نسل LC مونتاژ ایران) در بازار خودروی ایران در دههی ۸۰ خورشیدی را باید در سدانهای کامپکت مونتاژی یا تولید داخلی جستجو کرد که از نظر قیمتی، ابعادی و مشخصات فنی در یک کلاس قرار میگرفتند. اصلیترین و مستقیمترین رقیب این خودرو، کیا ریو مونتاژ سایپا بود. ورنا و ریو هر دو روی پلتفرم مشترکی توسعه یافته بودند و حتی در نسخههای دندهای، از پیشرانه تقریبا یکسان ۱.۵ لیتری با توان خروجی نزدیک به هم استفاده میکردند؛ اگرچه ورنا هیوندای در نسخههای اتوماتیک ۱.۶ لیتری با ۱۰۵ اسب بخار، اندکی برتری فنی و امکانات رفاهی بیشتری را نسبت به ریو ارائه میداد. رقابت میان این دو خودرو عمدتا بر سر کیفیت ساخت بالاتر و مونتاژ بهتر قطعات کرهای ورنا در برابر شبکه خدمات پس از فروش گستردهتر ریو متمرکز بود.
هیوندای ورنا در سوی دیگر بازار، سدانهای داخلی و فرانسوی مونتاژی قرار داشتند که عرصه را بر ورنا تنگ میکردند. رنو تندر ۹۰ (L90)، به عنوان یک خودروی اقتصادی و بادوام، به دلیل فضای کابین و صندوق عقب جادارتر و استهلاک بسیار پایین، یکی از جدیترین رقبای ورنا محسوب میشد؛ هرچند ورنا از نظر طراحی داخلی و کیفیت کلی متریال کرهای، برتری محسوسی نسبت به کابین بسیار ساده و پلاستیکی تندر ۹۰ داشت. همچنین، پژو ۲۰۶ صندوقدار (SD) نیز در این رده رقابت میکرد. این خودرو با تکیه بر ظاهر مدرنتر و جوانپسندتر و همچنین تنوع پیشرانههای بیشتر (بهویژه موتور TU5)، خریداران جوانتری را هدف قرار داده بود، در حالی که هیوندای ورنا بیشتر به عنوان یک سدان خانوادگی و با دوام بالا برای کاربری روزمره شناخته میشد و در بحث دوام فنی و کمهزینه بودن نگهداری، مزیت رقابتی خود را حفظ میکرد.
جدول مقایسه هیوندای ورنا با رقبا
برخی از رقبای هیوندای ورنا در جدول زیر آورده شده اند و ما مشخصات این خودروها را با هیوندای ورنا مقایسه کرده ایم:
ماشین | کلاس بدنه | حجم موتور | حداکثر توان | حداکثر سرعت | مصرف سوخت | تنفس موتور | تعداد سیلندر |
هیوندای ورنا (اتوماتیک) | سدان | 1599 cc | 105 اسببخار | 175 km/h | 7 liter/100km | تنفس طبیعی | 4 سیلندر |
هیوندای ورنا (دنده دستی) | سدان | 1495 cc | 97 اسببخار | 173 km/h | 7 liter/100km | تنفس طبیعی | 4 سیلندر |
کیا ریو (مونتاژ) | سدان | 1493 cc | 97 اسببخار | 175 km/h | 7 liter/100km | تنفس طبیعی | 4 سیلندر |
رنو تندر 90 (L90) | سدان | 1598 cc | 105 اسببخار | 175 km/h | 6.9 liter/100km | تنفس طبیعی | 4 سیلندر |
پژو 206 صندوقدار (V8) | سدان | 1587 cc | 110 اسببخار | 193 km/h | 6.6 liter/100km | تنفس طبیعی | 4 سیلندر |
مقایسه هیوندای ورنا و کیا ریو (مونتاژ سایپا)
کیا ریو از لحاظ فنی یک برادر دوقلوی هیوندای ورنا محسوب میشود، چرا که هر دو بر اساس پلتفرم مشترکی در سگمنت سدانهای کامپکت توسعه یافتند. ریو مونتاژ سایپا، با موتور ۱.۵ لیتری خود (با توان ۹۷ اسب بخار) و گیربکس دستی ۵ سرعته، از نظر عملکردی بسیار نزدیک به مدل ۱۵۰۰ سیسی ورنا است. با این حال، تفاوتهای کلیدی وجود دارد: ورنا در نسخههای ۱.۶ لیتری اتوماتیک، اندکی توان و تجهیزات ایمنی (ایربگ و ABS) بیشتری را در مقایسه با نسخههای رایج ریو ارائه میکرد. در مقابل، ریو به دلیل تولید و پشتیبانی گسترده توسط سایپا، از نظر دسترسی به قطعات یدکی و خدمات پس از فروش، بهخصوص در دوران اوج خود، وضعیت بهتری نسبت به ورنا هیوندای مونتاژ کرمان موتور داشت. در مجموع، ریو یک گزینه با دوام بالا و استهلاک کم بود که در مقایسه با ورنا، از مزیت گستردگی خدمات بیشتر و هزینههای نگهداری کمی پایینتر برخوردار بود، در حالی که ورنا در مجموع حس کیفیت ساخت و ایمنی اندکی برتر را منتقل میکرد.
مقایسه هیوندای ورنا و رنو تندر ۹۰ (L90)
رنو تندر ۹۰ (L90) با هدف ایجاد انقلابی در سدانهای اقتصادی ایران عرضه شد و رویکرد کاملاً متفاوتی نسبت به ورنا داشت. تندر ۹۰ با موتور ۱.۶ لیتری قدرتمندتر K4M و ۱۰۵ اسب بخار، از لحاظ فنی یک رقیب سرسخت برای ورنای ۱.۶ لیتری محسوب میشد، اما برتری اصلی آن در استهلاک شگفتانگیز پایین و دوام مکانیکی افسانهای آن بود؛ ویژگیهایی که ورنا را، با وجود دوام خوب خود، به چالش میکشید. ورنا به دلیل طراحی آیرودینامیک بهتر و سیستم تعلیق نرمتر، سواری شهری راحتتر و هندلینگ قابل قبولتری را ارائه میداد. در مقابل، تندر ۹۰ با وجود ظاهر بسیار ساده، فضای کابین و صندوق عقب بسیار جادارتری نسبت به ورنا داشت. بنابراین، انتخاب بین این دو، کاملاً به اولویت خریدار بستگی داشت: ورنا برای کسانی که به دنبال کیفیت مونتاژ بالاتر، ظاهر نسبتاً بهتر و راحتی سواری بودند و تندر ۹۰ برای کسانی که حداکثر دوام، قدرت موتور و فضای بار را در اولویت قرار میدادند.
مقایسه هیوندای ورنا و پژو ۲۰۶ صندوقدار (V8)
پژو ۲۰۶ صندوقدار (V8) نماینده دیگری از سدانهای کامپکت مونتاژ داخل بود که با رویکردی جوانپسندانه به رقابت با ورنا پرداخت. این خودرو با تکیه بر محبوبیت و طراحی نسبتاً اسپرتتر مدل هاچبک ۲۰۶، توانست بازار خریداران جوانتر را هدف قرار دهد. موتور TU5 پژو (۱.۶ لیتری با ۱۱۰ اسب بخار)، قویتر از هر دو موتور ورنا بود و شتاب و عملکرد بهتری را ارائه میکرد. علاوه بر این، ۲۰۶ صندوقدار در تیپ V8 به امکانات رفاهی و ایمنی مدرنتری (نظیر سنسور پارک، کامپیوتر سفری و ترمز دیسکی عقب) مجهز بود که در مقابل ورنای ساده، برتری داشت. با این حال، نقطه ضعف اصلی ۲۰۶ صندوقدار که در نهایت مغلوب ورنا و تندر ۹۰ میشد، استهلاک بالاتر موتور TU5 در درازمدت و مشکلات برقی رایج در محصولات پژو-ایران خودرو بود. ورنا با دوام کرهای و هزینه نگهداری بسیار کمتر، انتخاب منطقیتری برای مصارف طولانیمدت و خانوادهها به شمار میآمد.
شرایط استفاده از هیوندای ورنا
با گذشت بیش از یک دهه از توقف تولید و عرضه هیوندای ورنا در ایران، عمده نمونههای موجود در بازار دارای کارکرد نسبتا بالایی بوده و شرایط نگهداری آنها باید با در نظر گرفتن سن و فرسودگی طبیعی قطعات مورد توجه قرار گیرد. نقطه قوت اصلی ورنا که نگهداری آن را در درازمدت تسهیل کرده است، دوام مکانیکی بالا و استهلاک پایین پیشرانههای ۱۵۰۰ و ۱۶۰۰ سیسی آن است. موتورهای این خودروها در صورت تعویض به موقع روغن و فیلترها، عملکرد بسیار مطمئنی دارند و کمتر دچار خرابیهای اساسی میشوند. اما چالش اصلی در نگهداری این هیوندا قدیمی، همانند هر خودروی مونتاژی با سابقه، تامین قطعات یدکی است. اگرچه قطعات فنی و موتوری مشترک با کیا ریو تا حدودی دسترسی به بازار را بهبود بخشیده، اما قطعات بدنه، تریم داخلی و قطعات خاص گیربکس اتوماتیک (۴ سرعته) ممکن است کمیاب یا گرانقیمت باشند. بنابراین، مالکان باید در حفظ سلامت ظاهری خودرو و اجزای حساس آن کوشا باشند. نکته مهم در نگهداری ورنا کارکرده، توجه ویژه به سیستم تعلیق و سیستم ترمز است. با توجه به عمر بالای خودرو، کمکفنرها و بوشهای تعلیق عقب (به دلیل ساختار اکسل نیمهمستقل) مستعد فرسودگی هستند و نیاز به بازبینی دورهای دارند تا نرمی سواری حفظ شود. در مدلهای دندهای فاقد ABS و همچنین مدلهای اتوماتیک، بررسی منظم لنتها و دیسکهای ترمز بسیار حیاتی است، چرا که سیستم ترمز آنها برای رانندگیهای پرتنش امروزی ممکن است پاسخگویی کمتری داشته باشد. در نهایت، با توجه به دوام بالای پلاستیکهای داخلی ورنا ماشین، تنها یک نظافت منظم و رسیدگی به سیستم تهویه مطبوع، میتواند ظاهر قابل قبول کابین آن را برای سالهای متمادی حفظ کند.
تغییرات هیوندای ورنا نسبت به مدل قبلی
هیوندای ورنا که در ایران عرضه شد، در واقع نسل دوم این سدان کامپکت با کد اتاق LC بود که در سطح جهانی با نام هیوندای اکسنت شناخته میشود. مهمترین تغییرات این نسل نسبت به نسل قبلی خود، یعنی اکسنت X3 (۱۹۹۴ تا ۱۹۹۹)، هم در حوزه طراحی و هم در بخش فنی و ابعاد صورت گرفت که رویکرد متفاوتی را در بازار سدانهای اقتصادی به نمایش گذاشت. از نظر طراحی ظاهری، نسل LC که همان ورنای مونتاژ ایران است، از خطوط نسبتاً گرد و آیرودینامیک نسل X3 فاصله گرفت و به سمت یک طراحی محتاطانهتر، کلاسیکتر و جعبهای شکل گرایش پیدا کرد. این تغییر در طراحی چراغهای جلو و عقب کاملاً مشهود است؛ جایی که نسل جدید (ورنا) از فرمهای مستطیلی و ساده استفاده کرد. در بخش ابعاد کلی، ورنا LC کمی طولانیتر و پهنتر از نسل قبلی خود طراحی شد، اما همچنان با حفظ سگمنت کامپکت، بهبودهایی در فضای داخلی و صندوق عقب را به ارمغان آورد. در حوزه مشخصات فنی و پلتفرم، ورنا LC شاهد بهبودهایی در ساختار شاسی و ارتقاء سیستم تعلیق بود تا پایداری و کیفیت سواری بهتری را نسبت به مدل X3 ارائه دهد. مهمتر از آن، معرفی رسمی پیشرانههای جدید آلفا به جای موتورهای قدیمی سری X3 بود. در ایران، ورنا با موتورهای ۱.۵ و ۱.۶ لیتری ۱۶ سوپاپ عرضه شد که نسبت به موتورهای ۱۲ سوپاپ نسل قبلی، هم از نظر قدرت خروجی و هم از نظر مصرف سوخت و آلایندگی (با استاندارد یورو ۳)، کارآمدی بیشتری داشتند. همچنین، ورنا برای اولین بار گیربکس ۴ سرعته اتوماتیک را به طور گستردهتری در این سگمنت معرفی کرد که این امر، یک جهش فنی بزرگ نسبت به نسل قبلی محسوب میشد. این تغییرات ورنا را به خودرویی مدرنتر و متناسبتر با استانداردهای قرن بیست و یکم تبدیل کرد.