نگاهی به وضعیت مسابقات اتومبیل رانی داخلی؛ از امید به پیشرفت تا سوزاندن فرصت

در شرایطی که بیش از 70 درصد جمعیت کشور کمتر از 35 سال سن دارند، علاقه زیاد به ورزش های هیجانی نظیر اتومبیل رانی و موتورسواری کاملا بدیهی به نظر می رسد، اما آیا مسئولین فدراسیون اتومبیل رانی کشورمان از توانمندی لازم برای مدیریت صحیح این رشته برخورداند؟
پاسخ را باید در یک جمله اینگونه توضیح داد که متاسفانه تاکنون نشانی از پیشرفت این مسابقات در کشور دیده نشده است و شرایط پیست اتومبیل رانی آزادی این روزها چندان تفاوتی با ده یا پانزده سال قبل ندارد.
شاید با توجه به شرایط اقتصادی وخیم فعلی، مسئولان از حفظ وضعیت موجود خوشحال باشند و به قول معروف "کلاه خود را به هوا بیاندازند که این ورزش کلا تعطیل نشده است" اما واقعیت این است که با توجه به افزایش دانش فنی علاقه مندان به این ورزش، استقبال بیشتر هوداران و رانندگان از رشته های تازه ای نظیر دریفت و درگ و پیشرفت فناوری، نمی توان به عملکرد ایشان نمره قبولی داد. در واقع به جز درگ که به لطف فعال شدن پیست سرزمین ایرانیان، در مسیر توسعه قرار گرفته، سایر رشته ها از سرعت تا رالی در مسیری رو به زوال حرکت می کنند.
برای مثال توجیه اصلی مسئولان برای سال ها به عدم وجود اسپانسر و عدم حمایت صدا سیما برای پخش مسابقات (که باعث عدم تمایل اسپانسرها می شود) مربوط می شد، اما امروز در خلال برگزاری مسابقه دریفت شاهد وجود اسپانسر (اپلیکیشن پیت استاپ) بودیم و پخش زنده مسابقات نیز از طریق وب سایت آپارات هماهنگ شده بود. بنابراین این روزها عدم پوشش زنده یا نبود اسپانسر مانند سابق مطرح نیست، به خصوص که شاهد مشارکت شرکت هایی مانند اویلا در حمایت مالی از رانندگان نیز هستیم و تبلیغات برند اگزوز سازی میثاق نیز به شکل طولانی مدت در محیط پیست دیده می شود.
اما با این حال ناهماهنگی های تیم برگزار کننده هنوز به قوت خود باقیست، اطلاع رسانی برگزاری مسابقات نه از طریق روابط عمومی فدراسیون، بلکه از طریق افراد دست اندکار و علاقه مند در شبکه های اجتماعی انجام می شود. اطلاعاتی از مشخصات فنی خودروها و ...وجود ندارد و حتی مفسر حاضر در پیست نیز نمی تواند گزارش درستی را به مخاطبین پخش زنده یا حاضرین در میان تماشاگران ارائه دهد. کمبود امکاناتی نظیر بلندگوهای پخش در اطراف سکوی تماشاگران محسوس است و شرکت کنندگان نیز نسبت به برخی از مسائل فنی، شیوه برگزاری یا نحوه عملکرد تیم داوری مسابقات معترضند.
تمام این موارد در کنار ناهماهنگی های عجیب در نحوه زمان بندی مسابقات (مانند تاخیر یکساعته در آغاز مسابقه امروز) و یا قطع و وصل شدن مکرر پوشش زنده آپارات، باعث می شود تا تماشاگران، اسپانسرها و شرکت کنندگان به تدریج از مسابقات گریزان شوند و شاید اگر مسئولان امر نگاهی به خیل عظیم تماشاگران در مسابقات ردبول کار پارک دریفت سال 1389 و 1390 بیاندازند و شمار تماشاگران را با مسابقات سال 1397 مقایسه کنند، خود به خوبی دریابند که تا چه حد در فراری دادن علاقه مندان موفق عمل کرده اند.
اما از آنجا که انتقاد بدون پیشنهاد فایده ای ندارد، در باب پیشنهاد نیز باید گفت که در شرایط فعلی، جذب علاقه مندان به پیست آسانتر از جذب اسپانسر به نظر می رسد و جذب اسپانسر نیز طبیعتا به شمار مخاطبین ارتباطی مستقیم دارد. بنابراین دلسوزان امر باید در گام نخست نسبت به برگزاری حرفه ای تر مسابقات با استفاده از تکنولوژی اقدام نمایند تا روند پراکنده شدن علاقه مندان این رشته متوقف شود. مسلما در شرایط فعلی ایجاد چند کانال و پیج رسمی در فضای مجازی یا افزودن امکانات فیلم برداری و صدا برداری به پیست آزادی (حتی در قالب تنظیم قرارداد با تیم های تولید محتوا) هزینه چندان سنگینی را برای برگزار کنندگان ایجاد نمی کند.
زمان بندی دقیق برگزاری مسابقات، اطلاع رسانی در مورد تصمیمات داوری و ویژگی های فنی خودروها، انتشار آزادانه نظریات رانندگان و ایجاد جام های ویژه و ارزنده برای تشویق شرکت کنندگان به حضور حرفه ای و پیوسته در مسابقات می تواند از جمله این راهکارها باشد، تا بلکه این ورزش پر طرفدار نه تنها به حیات خود ادامه دهد، بلکه به صنعتی پر رونق و اشتغال آفرین نیز بدل شود.
مسلما این انتقادات و پیشنهادات، نافی زحمات بی شائبه دست اندرکاران مسابقات داخلی نیست، اما نباید شک کرد که با توجه به امکانات و فرصت ها، زمینه برای رونق بخشیدن به این ورزش بیش از گذشته فراهم است و نباید به راحتی از چنین فرصتی گذشت، چرا که در صورت پراکنده شدن علاقه مندان فعلی (با توجه به شرایط اقتصادی کشور) نابودی این ورزش جذاب محتمل تر از همیشه به نظر می رسد.