ماشین تویوتا هایلوکس 2 کابین

تویوتا هایلوکس یکی از ماندگارترین نام‌ها در صنعت خودروسازی جهان است که از زمان معرفی اولین نسل هایلوکس در سال ۱۹۶۸ تاکنون، هشت نسل را تجربه کرده است. این خودروی وانت تویوتا به عنوان مترادف دوام، سرسختی و قابلیت آفرود بالا شناخته می‌شود. هایلوکس قدیمی در طول دهه‌های مختلف، از یک پیکاپ کوچک با تمرکز بر کاربری صرف، به یک وسیله نقلیه چندمنظوره تبدیل شده است. نسل هفتم هایلوکس که بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۵ تولید شد، با نام کد IMV (Innovative International Multi-purpose Vehicle) شناخته می‌شود. این نسل، نماینده یک تغییر بزرگ بود؛ هایلوکس از پلتفرم مشترک با خودروهای شاسی‌بلند (مانند لندکروزر پرادو) جدا شد و بر روی شاسی مستقل جدید تویوتا IMV بنا نهاده شد. این پلتفرم در واقع اساس ساخت بسیاری از خودروهای تویوتا تایلندی مانند تویوتا فورچونر (شاسی‌بلند) و تویوتا اینووا (ون) نیز بود.

تویوتا هایلوکس 2 کابین

مدل تویوتا هایلوکس 2005 که مورد نظر ماست، جزو اولین مدل‌های این نسل است. تمرکز این نسل بر بازارهای جهانی به ویژه آسیا، خاورمیانه، آفریقا و استرالیا بود؛ مناطقی که نیازمند ماشین هایلوکس با قابلیت‌های بالا در شرایط سخت هستند. این خودرو به صورت تک کابین، دو کابین (Double Cab) و کابین تمدید شده (Extra Cab) عرضه شد و مدل تویوتا هایلوکس دو کابین آن محبوبیت ویژه‌ای در ایران و سایر بازارهای هدف پیدا کرد و به دلیل همین ساختار بدنه و شاسی هایلوکس جان‌سختش، تبدیل به یکی از انتخاب‌های اصلی برای مصارف کاری و آفرودی شد.

داخل کابین تویوتا هایلوکس نسل هفتم، به ویژه مدل ۲۰۰۵ دو کابین، نمایانگر تلاشی آگاهانه از سوی تویوتا برای ارتقای سطح راحتی و کاربردی بودن بوده است. پیش از این، تویوتا هایلوکس قدیمی بیشتر بر دوام مطلق تمرکز داشت، اما در این نسل، طراحی داخلی از خودروهای تجاری صرف فاصله گرفته و به سمت خودروهای شاسی‌بلند (SUV) متمایل شد تا پاسخگوی نیازهای بازار تفریحی نیز باشد. زبان طراحی و داشبورد: داشبورد هایلوکس ۲۰۰۵ با طراحی ساده، ارگونومیک و کاملاً کاربردی معرفی شد. برخلاف نسل‌های کاملاً ساده، در این مدل تلاش شده تا المان‌های طراحی مدرن‌تری به کار رود. صفحه آمپر خوانا و دسترسی آسان به کنترل‌های تهویه مطبوع و سیستم صوتی از نکات مثبت است. در مدل تویوتا هایلوکس دو کابین، فضای کافی برای سرنشینان در جلو و عقب فراهم شده، به طوری که صندلی‌های عقب، برخلاف بسیاری از پیکاپ‌های هم‌دوره، برای سفرهای طولانی‌تر نیز قابل استفاده باشند، و فضای داخل کابین هایلوکس جادار به نظر می‌رسد.

تویوتا هایلوکس 2 کابین

کیفیت متریال و تریم داخلی: با توجه به ماهیت پیکاپ و تمرکز بر دوام در شرایط سخت، متریال استفاده شده در داخل ماشین تویوتا هایلوکس عمدتاً از جنس پلاستیک‌های سخت و مقاوم هستند. این انتخاب اگرچه لوکس به نظر نمی‌رسد، اما استحکام و سهولت در تمیزکاری را تضمین می‌کند که برای یک ماشین هایلوکس آفرودی و کاری ضروری است. کابین تویوتا هایلوکس با این تریم مقاوم، می‌تواند سال‌ها در برابر ضربه، گرد و غبار و استفاده سنگین مقاومت کند. کاربردی بودن فضا: در طراحی داخلی، کاربردی بودن فضا حرف اول را می‌زند. محفظه‌های ذخیره‌سازی متعدد و جادار برای قرار دادن وسایل و ابزارها در نظر گرفته شده است. این ویژگی، به همراه ماهیت تویوتا دو کابین، این خودرو را به یک وسیله نقلیه ایده‌آل برای کارهای سنگین و سفرهای آفرودی تبدیل می‌کند. در مجموع، هایلوکس ۲۰۱۰ (به عنوان مدل‌های متأخرتر همین نسل) نیز همین رویکرد را در طراحی داخلی دنبال کردند: دوام در اولویت است، اما راحتی و ظاهر بهتر نیز نادیده گرفته نشده است.

تویوتا هایلوکس ۲۰۰۵ به عنوان آغازگر نسل هفتم، تحولی محسوس در زبان طراحی این پیکاپ افسانه‌ای ایجاد کرد. این مدل از یک پیکاپ کاملاً کاربری فاصله گرفت و با ابعاد بزرگتر، ظاهری مدرن‌تر و قدرتمندتر به خود گرفت که برای سگمنت روبه‌رشد پیکاپ‌های تفریحی بسیار جذاب بود. از نظر ابعاد تویوتا هایلوکس نسل هفتم نسبت به نسل قبل افزایش قابل توجهی داشت و حضور پرقدرت‌تری در جاده‌ها پیدا کرد. مدل تویوتا هایلوکس دو کابین این افزایش ابعاد را به خوبی نشان می‌دهد که هم در طول بدنه و هم در عرض آن محسوس است. در مدل ۲۰۰۵ هایلوکس، نمای جلو کاملاً بازطراحی شده بود. چراغ‌های جلو حالتی کشیده و بزرگ داشتند که تا گلگیرها امتداد یافته و ظاهری اسپرت‌تر ایجاد می‌کردند. جلوپنجره کرومی بزرگتر با نوارهای افقی ضخیم، حس قدرت و استحکام را منتقل می‌کرد. سپر جلو نیز عضلانی و برجسته طراحی شده بود که ضمن بهبود ظاهر، محافظت خوبی برای قسمت‌های حیاتی فراهم می‌کرد. این طراحی باعث شد عکس تویوتا هایلوکس نسل هفتم، تصویری با ابهت و آماده برای آفرود را به نمایش بگذارد.

تویوتا هایلوکس 2 کابین

در نمای جانبی، طراحی جعبه‌ای شکل و مستحکم قبلی حفظ شده، اما خطوط بدنه نرم‌تر و آیرودینامیک‌تر شده بودند. برجستگی گلگیرها، به ویژه در نسخه‌های دو دیفرانسیل، بر قدرت و توانایی‌های هایلوکس ۲۷۰۰ تأکید می‌کرد. تویوتا هایلوکس دو کابین با داشتن چهار درب و طول مناسب، تعادلی بین فضای سرنشینان و حجم بار فراهم می‌کرد. آینه‌های جانبی بزرگ و دستگیره‌های محکم درب‌ها نیز نشان از تمرکز بر دوام و کاربری سنگین داشت. عقب خودرو با سادگی و کاربری طراحی شده است. چراغ‌های عمودی عقب در کنار درب محفظه بار، کاملاً در خدمت کاربری پیکاپ هستند. محفظه بار (وانت) با ابعاد مناسب برای حمل بارهای حجیم و سنگین طراحی شده که از ویژگی‌های بارز این وانت تویوتا هایلوکس محسوب می‌شود. در مجموع، طراحی ظاهری هایلوکس ۲۰۰۵ ترکیبی موفق از سنت جان‌سختی تویوتا و گرایش به سمت راحتی و ظاهر مدرن‌تر در این سگمنت از خودروها بود.

تویوتا هایلوکس ۲۰۰۵ دو کابین، به عنوان نماینده نسل هفتم، از نظر فنی بر پایه اصول جان‌سختی و قابلیت اطمینان تویوتا بنا شده است. قلب تپنده این پیکاپ محبوب، یک پیشرانه چهار سیلندر خطی به حجم دقیق ۲۶۹۴ سی‌سی است که در منابع به عنوان موتور هایلوکس ۲۷۰۰ شناخته می‌شود. این موتور بنزینی با بهره‌گیری از سیستم زمان‌بندی متغیر سوپاپ‌ها (VVT-i) و تنفس طبیعی، قادر به تولید حداکثر توانی در حدود ۱۵۸ تا ۱۶۰ اسب بخار در ۵۲۰۰ دور در دقیقه و حداکثر گشتاور ۲۴۱ نیوتن‌متر در ۳۸۰۰ دور در دقیقه می‌باشد. این میزان قدرت موتور هایلوکس، توانایی مناسبی را برای حرکت در مسیرهای صعب‌العبور و همچنین حمل بار فراهم می‌کند. انتقال قدرت در مدل‌های رایج بازار ایران توسط یک گیربکس ۵ سرعته دستی صورت می‌گیرد که به یک سیستم دو دیفرانسیل (۴WD) با دنده کمک متصل شده است. این سیستم به راننده اجازه می‌دهد تا در شرایط آفرود سنگین، با قفل کردن دیفرانسیل‌ها و استفاده از دنده کمک، حداکثر گشتاور را به چرخ‌ها منتقل کند. زیربندی و سیستم تعلیق این خودرو برای تحمل بارهای سنگین و ناهمواری‌های شدید طراحی شده است؛ در جلو از سیستم تعلیق مستقل دوجناقی (Double Wishbone) و در عقب از محور صلب به همراه فنرهای شمش استفاده شده است که ضمن تضمین دوام بالا، قابلیت حمل بار و آفرود را به طور موثری افزایش می‌دهد، هرچند ممکن است سواری نسبتاً خشکی را به همراه داشته باشد. سیستم ترمز در جلو از نوع دیسکی خنک‌شونده و در عقب از نوع کاسه‌ای است که با بهره‌گیری از سیستم ترمز ضد قفل (ABS) و ترمز کمکی (BA)، عملکرد ایمنی خودرو را در شرایط مختلف بهبود می‌بخشد. همچنین مصرف سوخت هایلوکس به صورت ترکیبی حدود ۱۱ لیتر در هر صد کیلومتر اعلام شده و حجم باک هایلوکس ۷۶ لیتر است.

ابعاد مختلف ماشین تویوتا هایلوکس را برای علاقمندان به این ماشین، در جدول زیر آورده ایم.

با ورود تویوتا هایلوکس نسل هفتم در سال ۲۰۰۵، اگرچه هدف اصلی کماکان دوام و قابلیت اطمینان در کاربری‌های سنگین و آفرودی بود، اما امکانات رفاهی داخل کابین نیز نسبت به نسل‌های پیشین پیشرفت محسوسی پیدا کرد تا بتواند راحتی بیشتری را برای سفرهای روزمره و طولانی‌تر فراهم آورد. از جمله تجهیزات پایه رفاهی در نسخه دو کابین می‌توان به سیستم تهویه مطبوع با کنترل دستی، شیشه‌بالابرهای برقی و آینه‌های جانبی با قابلیت تنظیم برقی اشاره کرد که استانداردهای اولیه راحتی را تأمین می‌کنند. همچنین سیستم صوتی فابریک با قابلیت پخش CD و معمولاً دو یا چهار بلندگو، امکانات سرگرمی محدودی را در اختیار سرنشینان قرار می‌داد. فرمان هیدرولیک با قابلیت تنظیم (تلسکوپی و بشکن) و وجود محفظه‌های ذخیره‌سازی متعدد و کاربردی در داشبورد و کنسول مرکزی، بخشی از رویکرد کاربردی تویوتا در طراحی این پیکاپ بود که به افزایش آسایش راننده و سرنشینان کمک می‌کرد. در برخی تریم‌های فول آپشن، امکاناتی مانند صندلی راننده با تنظیم ارتفاع عمودی و ریموت کنترل قفل مرکزی نیز مشاهده می‌شد که تجربه کاربری را بهبود می‌بخشید. در بخش تجهیزات ایمنی، تویوتا هایلوکس ۲۰۰۵ بر روی ساختار محکم شاسی و بدنه خود تکیه دارد، اما در کنار آن، مجموعه‌ای از امکانات ایمنی فعال و غیرفعال استاندارد نیز عرضه شده است. این خودرو به صورت پایه مجهز به دو کیسه هوای ایمنی برای راننده و سرنشین جلو بود که سطح اولیه محافظت در برابر برخوردهای رودررو را فراهم می‌کرد. در بخش سیستم‌های فعال، وجود ترمزهای ضد قفل (ABS) به همراه سیستم کمکی ترمز (BA) در تمامی نسخه‌های دو دیفرانسیل استاندارد بود که کنترل خودرو را در شرایط ترمزگیری شدید بهبود می‌بخشید. همچنین برای جلوگیری از سرقت، سیستم ضد سرقت ایموبلایزر در این مدل‌ها تعبیه شده است. طراحی پدال ترمز و ستون فرمان نیز به گونه‌ای صورت گرفته بود که در تصادفات از ناحیه جلویی، میزان صدمات وارده به راننده کاهش یابد و این امر نشان‌دهنده توجه تویوتا به حداقل رساندن خطرات جانی در این خودروی کار محور است. (۳۴۷ کلمه)

تویوتا هایلوکس نسل هفتم (عرضه از ۲۰۰۵) در کلاس جهانی پیکاپ‌های متوسط، با رقبای سرسخت و تثبیت‌شده‌ای روبرو بود که هر کدام دارای مزیت‌های تخصصی خاص خود بودند. یکی از اصلی‌ترین رقبای هایلوکس، نیسان ناوارا مدل D40 بود که تقریباً همزمان با هایلوکس جدید معرفی شد و با تأکید بر طراحی مدرن‌تر و راحتی بیشتر، سعی داشت سهم بازار را از تویوتا بگیرد. ناوارا با سیستم تعلیق پیشرفته‌تر و در برخی مدل‌ها با فنرهای لول به جای فنرهای شمش در محور عقب (در نسخه‌های بعدی)، سواری بسیار نرم‌تری نسبت به هایلوکس سنتی ارائه می‌داد و کابین آن نیز حس و حال یک شاسی‌بلند لوکس را تداعی می‌کرد. این در حالی بود که هایلوکس همچنان بر دوام افسانه‌ای شاسی نردبانی، ساختار فوق‌العاده مستحکم و قابلیت آفرود بی‌نظیر خود در سخت‌ترین شرایط تأکید داشت که آن را به انتخاب اول نهادهای صنعتی و نظامی تبدیل می‌کرد. در سوی دیگر، میتسوبیشی L200 نسل چهارم قرار داشت که به دلیل قیمت رقابتی‌تر و ابعاد کمی کوچک‌تر و چابک‌تر، به یک رقیب جدی تبدیل شده بود. L200 در برخی بازارها به لطف پیشرانه‌های دیزلی با راندمان مصرف سوخت بهتر، نقطه قوت اقتصادی خود را به رخ می‌کشید. همچنین، فورد رنجر در بازارهای استرالیا و آسیای جنوب شرقی حضور قدرتمندی داشت و به خاطر توانایی‌های باربری و یدک‌کشی بالا، مستقیماً هایلوکس را به چالش می‌کشید. در نهایت، تمرکز هایلوکس بر قابلیت اطمینان بی‌قیدوشرط، حفظ ارزش فروش بالا در طول زمان و سادگی ساختار تعمیراتی بود که در مقابل راحتی و آپشن‌های متنوع رقبایی چون ناوارا و یا قدرت رنجر، جایگاه خود را به عنوان "پادشاه پیکاپ‌های کاری" حفظ می‌کرد.

برخی از رقبای تویوتا هایلوکس در جدول زیر آورده شده اند و ما مشخصات این خودروها را با تویوتا هایلوکس مقایسه کرده ایم:

نیسان ناوارا (مدل D40)، که همزمان با نسل هفتم هایلوکس معرفی شد، اصلی‌ترین رقیب ژاپنی تویوتا در بازار جهانی پیکاپ‌های متوسط به شمار می‌رفت. نقطه قوت اصلی ناوارا در طراحی مدرن‌تر و راحتی بیشتر نهفته بود. نیسان در ناوارا تلاش کرد تا فضای داخلی را به گونه‌ای طراحی کند که حس یک شاسی‌بلند روزمره را تداعی کند، که این موضوع برای مشتریانی که به دنبال یک پیکاپ چند منظوره بودند، جذاب بود. همچنین، ناوارا در نسخه‌های بالاتر، سیستم تعلیق پیشرفته‌تر و در برخی مدل‌های بعدی، استفاده از فنرهای لول به جای شمش در محور عقب را تجربه کرد که به طور چشمگیری سواری نرم‌تری نسبت به هایلوکس سنتی ارائه می‌داد. این پیکاپ با تمرکز بر آسایش و یک تجربه رانندگی روان‌تر، به طور مستقیم بر کاستی‌های هایلوکس در زمینه راحتی سرنشینان متمرکز شد تا سهمی از بازار پیکاپ‌های لوکس‌تر را به دست آورد.

میتسوبیشی L200 (معروف به تریتون) نسل چهارم، یکی دیگر از رقبای کلیدی هایلوکس بود که با استراتژی متفاوت‌تری وارد رقابت شد. L200 به دلیل ابعاد کمی کوچک‌تر و چابک‌تر بودن نسبت به هایلوکس و ناوارا، برای تردد در محیط‌های شهری و جاده‌ای باریک‌تر جذابیت داشت. میتسوبیشی با ارائه L200 با قیمت رقابتی‌تر و تمرکز بر راندمان اقتصادی، یک مزیت قوی در بازار ایجاد کرد. این پیکاپ به ویژه با تکیه بر پیشرانه‌های دیزلی کارآمدتر، در برخی بازارها به دلیل مصرف سوخت بهینه، از هایلوکس اقتصادی‌تر عمل می‌کرد. همچنین، L200 قابلیت‌های آفرود قابل قبولی را ارائه می‌داد، اما در مجموع به عنوان یک پیکاپ با رویکرد تعادلی بین کاربری روزمره و آفرود شناخته می‌شد. در واقع، میتسوبیشی تلاش کرد با ارائه یک بسته اقتصادی و چابک‌تر، مشتریانی را جذب کند که نیازی به دوام "تخریب‌ناپذیر" هایلوکس نداشتند.

فورد رنجر در بازارهای کلیدی مانند استرالیا و آسیای جنوب شرقی، به عنوان یک رقیب سرسخت آمریکایی-محور برای تویوتا هایلوکس ظاهر شد. استراتژی فورد برای رنجر، تمرکز بر روی قدرت خام، توانایی‌های باربری و یدک‌کشی (Towing Capacity) بالاتر بود. رنجر با پیشرانه‌های قدرتمندتر و طراحی بزرگ‌تر و عضلانی‌تر، خود را به عنوان یک "ابزار کار" قدرتمند معرفی کرد که می‌توانست بارهای سنگین‌تری را نسبت به هایلوکس حمل و یدک‌کشی کند. این ویژگی برای پیمانکاران و کاربرانی که نیاز به جابجایی تریلرهای بزرگ داشتند، یک نقطه قوت حیاتی بود. در حالی که هایلوکس بر دوام و ماندگاری طولانی‌مدت خود تمرکز داشت، رنجر از نظر توانایی‌های عملکردی، مستقیماً هایلوکس را در زمینه ظرفیت حمل بار و بکسل به چالش می‌کشید و خود را به عنوان پیکاپ با بالاترین ظرفیت کاربری سنگین در کلاس متوسط مطرح می‌ساخت.

شرایط نگهداری از تویوتا هایلوکس دو کابین (نسل هفتم) در ایران، به‌خصوص با توجه به قدمت و کارکرد نسبتاً بالای اکثر نمونه‌های موجود، نیازمند رویکردی متفاوت و پیشگیرانه است. مهم‌ترین جنبه نگهداری این خودروی جان‌سخت ژاپنی، حفظ و رسیدگی به شاسی، زیربندی و سیستم تعلیق است. از آنجایی که اکثر هایلوکس‌های موجود در ایران در شرایط سخت آفرود یا حمل بار سنگین استفاده شده‌اند، بازرسی دوره‌ای فنرهای شمش عقب (به دلیل احتمال خستگی و ترک خوردگی)، بوش‌ها، سیبک‌ها و کمک‌فنرها حیاتی است. تعویض به موقع روغن‌های دیفرانسیل و گیربکس (در صورت دنده‌ای بودن) با توجه به کارکرد زیاد و تنش حرارتی بالا در مسیرهای آفرود، ضامن طول عمر سیستم انتقال قدرت دو دیفرانسیل خواهد بود. رسیدگی به پیشرانه 2.7 لیتری که اغلب تنفس طبیعی است و با استهلاک پایین شناخته می‌شود، بیشتر متمرکز بر نگهداری روتین است. با این حال، به دلیل کیفیت پایین سوخت در ایران و کارکرد بالا، توجه به سلامت سیستم جرقه‌زنی، شمع‌ها و کویل‌ها برای جلوگیری از افت توان و افزایش مصرف سوخت ضروری است. استفاده از روغن موتور و فیلترهای با کیفیت و تعویض در زمان مقرر، به دلیل کارکرد طولانی‌مدت موتور، اهمیت مضاعف پیدا می‌کند. چالش اصلی در نگهداری هایلوکس، دسترسی به قطعات یدکی اصلی (OEM) است. اگرچه قطعات بدنه و مصرفی فراوان هستند، اما قطعات تخصصی فنی و گیربکس به دلیل محدودیت واردات، گران و گاهی کمیاب می‌شوند. لذا، تعمیر و بازسازی قطعه به جای تعویض کامل، در بسیاری از تعمیرگاه‌های متخصص رایج است. در نهایت، با توجه به کمبود امکانات ایمنی و رفاهی مدرن در این نسل، مالکان باید بر سلامت ترمزها (به‌خصوص با توجه به ترمز کاسه‌ای عقب) و سیستم‌های کمکی مانند ABS تمرکز کنند تا ایمنی خودرو حفظ شود و هایلوکس بتواند همچنان به عنوان یک ابزار کار قابل اعتماد باقی بماند.

ورود تویوتا هایلوکس نسل هفتم (که از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۵ تولید شد) به بازار جهانی، نشان‌دهنده یک تحول ساختاری و فلسفی عمده نسبت به نسل ششم (معروف به هایلوکس تایگر) بود. این تغییرات، هایلوکس را از یک پیکاپ عمدتاً کاری و تجاری، به یک خودروی چندمنظوره با قابلیت‌های بهتر برای استفاده شخصی و خانوادگی سوق داد. مهم‌ترین و بنیادی‌ترین دگرگونی، جایگزینی پلتفرم قدیمی با شاسی و بدنه جدید تحت پروژه جهانی IMV بود که امکان طراحی بزرگتر و یکپارچه‌تر با سایر محصولات تویوتا مانند فورچونر را فراهم ساخت. در زمینه ابعاد، نسل هفتم به وضوح بزرگتر شده و افزایش قابل توجهی در طول کلی و فاصله محوری را تجربه کرد؛ این افزایش ابعاد نه تنها به پایداری بهتر در سرعت‌های بالا کمک کرد، بلکه باعث بزرگتر شدن فضای کابین و افزایش راحتی سرنشینان نسبت به کابین نسبتاً محدود نسل ششم شد. در طراحی خارجی، خطوط بدنه از سادگی نسل پیشین فاصله گرفته و به سمت ظاهری مدرن‌تر و عضلانی‌تر گرایش یافتند که حس یک خودروی آفرودی قدرتمند را بهتر منتقل می‌کرد. از نظر فنی، هرچند روح استحکام هایلوکس حفظ شد، اما بهبودهایی در پیشرانه‌ها صورت گرفت. برای مثال، در بازار ایران، اغلب نمونه‌های نسل هفتم از موتور بنزینی $2.7$ لیتری $2\text{TR-FE}$ با سیستم زمان‌بندی متغیر سوپاپ‌ها (VVT-i) بهره می‌بردند که در مقایسه با موتورهای قدیمی‌تر نسل ششم، قدرت و گشتاور خروجی بالاتری را همراه با کارایی حرارتی بهتر ارائه می‌داد. همچنین، بهبودهایی در سیستم تعلیق صورت پذیرفت تا ضمن حفظ توانایی‌های خارج از جاده، خشکی و کوبش سواری در مسیرهای شهری تا حدودی کاهش یابد. کابین داخلی نیز بیشترین جهش را شاهد بود؛ طراحی داشبورد، کیفیت متریال (در مقایسه با پیکاپ‌های نسل قبل) و تجهیزات رفاهی و ایمنی پایه، به سمت استانداردهای یک خودروی سواری امروزی‌تر حرکت کرد و آن را برای رانندگی روزمره و سفرهای طولانی مناسب‌تر ساخت. در مجموع، هایلوکس نسل هفتم با تکیه بر پلتفرم جدید، ابعاد بزرگتر و بهبودهای موتوری و کابین، توانست وجهه کاربری خود را گسترش داده و به یک پیکاپ قابل قبول برای کار و تفریح تبدیل شود.