به نقل از وبسایت مهندس فرهاد کاشانی: بسیاری از دوستان چندین و چند مرتبه نظر مرا در مورد
ماشین آقای جمشید آرین خواسته اند. با آنکه هیچوقت ماشین ایشان را ندیده ام ولی شاید دوستان به دلایل زیر فکر می کنند که من در مورد ماشین ایشان می توانم نظر بدهم.
۱- تجربه قضاوت در مسابقه ماشین های الکتریکی در دانشگاه ها
۲- تجربه تشکیل تیمی برای ساخت ماشین الکتریکی که خیلی ناموفق بود
۳- نوشتن کتاب ماشین های الکتریکی
۴- داشتن یک ماشین الکتریکی تسلا برای یک سال
حالا با تجربیات بالا نظر من در مورد یک ماشین الکتریکی با برد پانصد کیلومتر چیست؟
بنظر من چنین ماشینی فوق العاده است و تسلا در سال ۲۰۱۶ توانست به زحمت به برد ۵۰۰ کیلومتر برسد و هنوز هیچ سازنده دیگری نتوانسته ماشینی با این برد بسازد و بخصوص در ماشین های سایز ماشین آقای آرین که هنوز به زحمت به برد ۲۰۰ کیلومتر رسیده اند.
ادعا کردن یک چیز است و عمل چیز دیگر. من هم برای پروژه ماشین الکتریکی در آریا دیزل زیادی به حرف یک مهندس نادان گوش کردم که ادعا می کرد ماشین وی یکصد کیلومتر را با یک شارژ خواهد رفت. هربار که من تقاضای تست ماشین را می کردم بهانه جدیدی می آورد و در عمل ماشین پانصد متر هم نتوانست برود. یک دلیل آن در آن زمان تحریم و عدم وجود باتری های لیتیوم ایون بود و اینکه سازندگان مجبور بودند از باتری های اسیدی معمولی استفاده کنند.
حالا چطور آقای آرین هفت سال پیش در ۲۰۱۰ یعنی تقریباً‌همان زمان که ما روی ماشین ناموفق الکتریکی خود کار می کردیم ماشینی ساخته که بردش از تسلای ۲۰۱۵ هم بهتر بوده از آن معماهایی است که ایشان بجای حرف زدن درباره آن کافی بود که یکی از مجلات ماشینی را شاهد گرفته و با یک شارژ پانصد کیلومتر می رفتند. مطمئنم که نتایج این تست خیلی می توانست روی تمام وزارتخانه ها تأثیرگذار باشد. همین الان یعنی در سال ۲۰۱۷ حاضرم به ایران آمده و با ایشان این تست را انجام بدهم. اگر ماشین ایشان پانصد کیلومتر با یک شارژ رفت من ده هزار دلار به ایشان جایزه داده و نامشان را به آقای ایلان ماسک بطریقی خواهم فرستاد و مطمئنم که شرکت تسلا ایشان را با حقوقی عجیب و غریب استخدام خواهد کرد و از من تشکر خواهد کرد.
متأسفانه ادعا کردن در ایران کار ساده ای شده و از ادعاهای پسر دکتر حسابی در مورد اختراعات و اکتشافات پدرشان که همگی ساختگی است تا اختراعات آقای آرین به نظر همه ساختگی می آیند. برای من این غیرقابل تصور است که چیزهایی را که می شود با یک تست ساده ثابت کرد چرا کسی آنها را از این مخترعین و مکتشفین نمی خواهد. مثلاً نمی پرسند دکتر حسابی کجا حتی یک مقاله علمی نوشته که اینروزها حتی برای استاد شدن اجباری است یا چه موقع و کجا آقای آرین پانصد کیلومتر با ماشین الکتریکی خود رفته. برادران رایت برای اثبات اختراع هواپیما از هر لحظه از شروع پروازشان عکس گرفتند و ده روز بعد که عکس ها به تمام دنیا رسید همه قبول کردند که چیزی به نام هواپیما اختراع شده است.
آن در شروع قرن بیستم بود. در دنیای تلفن های هوشمند انجام یک آزمایش ۵۰۰ کیلومتری بیشتر از یک روز وقت نخواهد گرفت و بجای این همه ادعا کافی بود که ویدیوی تست خود را در سایت های مختلف بگذارند که در آنصورت ایلان ماسک قبل از اینکه روس ها ایشان را بدزدند ، ایشان را استخدام می کرد. متأسفانه ما زیادی در دنیای تئوری زندگی می کنیم.
اگر من در آریادیزل در کنار آن ماشین تغییر شکل داده شده چنین عکسی می گرفتم و ادعا می کردم که ماشین الکتریکی با برد ۱۰۰۰ کیلومتر ساخته ایم مطمئناً و متأسفانه همه آن را باور می کردند فقط چون با نام من آشنا بودند. ولی من خود اولین نفری بودم که شکست پروژه را اعلام کردم.
شاید من هم باید ادعا می کردم که چون دولت قرار نیست ماشین مرا بسازد من هم ماشین خود را در دریاچه ارومیه (بعد از آب دار شدن) غرق خواهم کرد. آقای آرین این گوی و این میدان و این جایزه ده هزار دلاری من برای پیشرفت ماشین های الکتریکی در ایران.
یک نکته دیگر: یک مهندس خوب باید بداند که تمام باتری ها سمی هستند و در امریکا حتی می گویند آنها را با زباله های دیگر خود قاطی نکنید که هم زباله ها را آلوده می کند و هم زمین محل جمع شدن زباله ها را و بعد آب های زیرزمینی را. حالا چطور ایشان تصمیم گرفتند که بجای راه هایی که اثر تخریبی کمتری برای محیط زیست دارند ماشین را در آب دریاچه ای که آب آشامیدنی از آن تأمین می شود بیاندازند مرا در مورد عقل مهندسی ایشان به شک می اندازد.
