پونتیاک یکی از زیرمجموعه‌های جنرال موتورز بود که محصولات آن، اشتراکات بسیاری با خودروهای شورولت دارند و در کشورمان نیز در بین طرفداران خودروهای کلاسیک، محبوبیت قابل توجهی دارند. یکی از مشهورترین محصولات این شرکت، پونتیاک فایربرد است که تولید آن از سال 1967 آغاز شد. مدلی که در این گزارش به آن پرداخته ایم، از نسل دوم این خودروست و مالک آن، تونی اسکالیچی، شدیدا به بازسازی خودروهای کلاسیک آمریکایی علاقه دارد. وی پونتیاک فایربرد 1979 خود را به قطعات تشکیل دهنده تقسیم کرده، بازسازی و بهینه سازی تک تک قطعات را به طور جداگانه انجام داده و سپس به هم متصل نمود. کار جدی وی، موجب شده که تاکنون چند دستگاه از خودروهای کلاسیک آمریکایی در حال نابودی، از مرگ نجات یابند.
پونتیاک فایربرد
تونی اسکالیچی یک جانباز جنگی بوده و دچار معضل اختلالات روانی پس از حادثه است. افراد مبتلا به این مشکل، بیش از حد فکر می‌کنند و ذهن آن‌ها دایما بر روی مسائل مختلف تمرکز می‌کند. تونی نیاز دارد که دایما کاری برای انجام دادن داشته باشد، در غیر اینصورت، افکار آزار دهنده سراغ وی می‌آیند. او برای حرکت ذهن دایما فعال خود به سمتی مثبت، تصمیم گرفت که بازسازی خودروهای کلاسیک را دنبال کند. تونی از ابتدای فعالیت خود در گاراژ شخصی اش، سفارشات بسیاری را برای بازسازی خودروهای کلاسیک دریافت کرده و خدمات خوبی را به جامعه
خودرو دوستان ارایه کرده است. با این وجود، هنگامی که وی سفارش اخیر خود را تکمیل کرد، متوجه استعداد فوق العاده اش در بهینه سازی خودروهای کلاسیک شد. وانت شورولت C10 مدل 1967 که توسط تونی بازسازی شد، عملکردی در حد یک
ماشین مسابقه داشت و بیش از حد قوی شده بود.
پونتیاک فایربرد
تونی تصمیم گرفت که از این قابلیت خود، برای بازسازی و توسعه خودروهای عضلانی کلاسیک استفاده کند. در دسترس ترین گزینه برای وی، پونتیاک فایربرد 1979 بود که در تملک مادربزرگش قرار داشت. وی تاکنون هیچ تجربه‌ای از بازسازی پونتیاک فایربرد ترنس ام نداشت و زمان زیادی را صرف یافتن یک نقشه بازسازی قابل قبول کرد. تحت این پروژه بازسازی، پونتیاک یاد شده به یک میلیون قطعه سازنده تقسیم گشت، بازسازی گردید و مجددا جمع آوری شد. بهینه سازی وی از سیستم تعلیق شروع شد. سیستم تعلیق نصب شده بر روی این پونتیاک فایربرد، Track Time Speedtech Performance نام دارد که در نسل سوم فورد سری F مورد استفاده قرار گرفته است.
پونتیاک فایربرد
تونی کار بهینه سازی پیشرانه را با نصب یک توربوشارژر ایتون آغاز کرد، سپس سرسیلندرهای قوی‌تری را جایگزین قطعات استاندارد نمود و در انتها، از یک میل بادامک مسابقه‌ای بهره گرفت. جهت اندازه گیری دقیق قدرت و گشتاور پونتیاک فایربرد تقویت شده، این خودرو به موسسه آرمسترانگ برده شد و حاصل نتایج حیرت انگیز بود، 722 اسب بخار قدرت و 813 نیوتون متر گشتاور. برای انتقال این قدرت و گشتاور عظیم به دیفرانسیل عقب، تونی از جعبه دنده Tremec TR6060 استفاده کرد که مورد استفاده جنرال موتورز در ساخت شورولت کامارو قرار گرفته است.
در مرحله بعدی، نوبت به تایرها رسید. برای بهره گیری مناسب از این قدرت، تایرهای بزرگتری نیاز بودند و تونی 335/30ZR18 از شرکت میشلن را برگزید. مشکلی که در استفاده از این تایرها وجود داشت، کوچک بودن گلگیرهای استاندارد پونتیاک بود، به همین دلیل تونی مدتی را صرف برش و جوش دادن قطعات بدنه کرد تا به شکل دلخواه در بیایند. این تایرها در نهایت بر روی رینگ‌های هجده اینچی آلومینیومی شرکت Boze سوار شدند. برای افزایش استحکام، تونی لوله‌هایی را در پنل‌های بدنه و ستون کار گذاشت که علاوه بر افزایش استحکام، موجب راحتی کار در هنگام طراحی داشبورد شدند. اما این لوله‌ها سنگین هستند و در مجموع، 181 کیلوگرم به وزن پونتیاک فایربرد اضافه کرده‌اند.
پونتیاک فایربرد
تونی این خودرو را در یک مسابقه در لاس وگاس شرکت داد، که در نهایت به مقام پنجم رسید. در دورهای پایانی مسابقه، ایجاد مشکل در اگزوز و خروج گازهای گرم به سمت سپر عقب، موجب شد که پونتیاک فایربرد وی دچار آتش سوزی شود. تونی پس از این حادثه، دو هفته زمان صرف کرد تا توانست مجددا خودرو را رنگ آمیزی کند. او علاقه داشت که از درب‌های فیبرکربنی در پونتیاک فایربرد ترنس ام خود بهره ببرد، اما به گفته وی، این درب‌ها حدود سه هزار دلار قیمت دارند و پرداخت چنین هزینه‌ای از دید او، ارزش ندارد. تونی اخیرا یک دستگاه کامارو نسل سوم را خریداری کرده و به دنبال بهسازی آن است، پس انتظار می‌رود که با محصولی قوی‌تر از این پونتیاک فایربرد ترنس ام در آینده روبرو شویم.
